Library: Studies | Ancient Texts / Books | Other | Latest posts
Novum Testamentum - Apostolorum Epistulæ, Sacræ Scripturæ, De Sacræ Scripturæ Libris, MULTILINGUAL CATHOLIC | Language: Latin, English, Ancient Greek, Russian, Polish, Italian
Novum Testamentum - Apostolorum Epistulæ, Sacræ Scripturæ, De Sacræ Scripturæ Libris, MULTILINGUAL CATHOLIC | Language: Latin, English, Ancient Greek, Russian, Polish, Italian
Papyrus, Oxyrhynchus, Egypt: 6th century – Epistle to the Romans 1: 1–16
The Epistle to the Romans or Letter to the Romans, often shortened to Romans, is the sixth book in the New Testament. Biblical scholars agree that it was composed by the Apostle Paul to explain that salvation is offered through the gospel of Jesus Christ. It is the longest of the Pauline epistles and is often considered his "most important theological legacy" and magnum opus.
APOSTOLI AD ROMANOS EPISTULA SANCTI PAULI
1
1 Paulus servus Christi Iesu, vo catus apostolus, segregatus in evangelium Dei,
2 quod ante promiserat per prophetas suos in Scripturis sanctis
3 de Filio suo, qui factus est ex semine David secundum carnem,
4 qui constitutus est Filius Dei in virtute secundum Spiritum sanctificationis ex resurrectione mortuorum, Iesu Christo Domino nostro,
5 per quem accepimus gratiam et apostolatum ad oboeditionem fidei in omnibus gentibus pro nomine eius,
6 in quibus estis et vos vocati Iesu Christi,
7 omnibus, qui sunt Romae dilectis Dei, vocatis sanctis: gratia vobis et pax a Deo Patre nostro et Domino Iesu Christo.
8 Primum quidem gratias ago Deo meo per Iesum Christum pro omnibus vobis, quia fides vestra annuntiatur in universo mundo;
9 testis enim mihi est Deus, cui servio in spiritu meo in evangelio Filii eius, quomodo sine intermissione memoriam vestri faciam
10 semper in orationibus meis obsecrans, si quo modo tandem aliquando prosperum iter habeam in voluntate Dei veniendi ad vos.
11 Desidero enim videre vos, ut aliquid impertiar gratiae vobis spiritalis ad confirmandos vos,
12 id est una vobiscum consolari per eam, quae invicem est, fidem vestram atque meam.
13 Nolo autem vos ignorare, fratres, quia saepe proposui venire ad vos et prohibitus sum usque adhuc, ut aliquem fructum habeam et in vobis, sicut et in ceteris gentibus.
14 Graecis ac barbaris, sapientibus et insipientibus debitor sum.
15 Itaque, quod in me est, promptus sum et vobis, qui Romae estis, evangelizare.
16 Non enim erubesco evangelium: virtus enim Dei est in salutem omni credenti, Iudaeo primum et Graeco.
17 Iustitia enim Dei in eo revelatur ex fide in fidem, sicut scriptum est: “ Iustus autem ex fide vivet ”.
18 Revelatur enim ira Dei de caelo super omnem impietatem et iniustitiam hominum, qui veritatem in iniustitia detinent,
19 quia, quod noscibile est Dei, manifestum est in illis; Deus enim illis manifestavit.
20 Invisibilia enim ipsius a creatura mundi per ea, quae facta sunt, intellecta conspiciuntur, sempiterna eius et virtus et divinitas, ut sint inexcusabiles;
21 quia, cum cognovissent Deum, non sicut Deum glorificaverunt aut gratias egerunt, sed evanuerunt in cogitationibus suis, et obscuratum est insipiens cor eorum.
22 Dicentes se esse sapientes, stulti facti sunt,
23 et mutaverunt gloriam incorruptibilis Dei in similitudinem imaginis corruptibilis hominis et volucrum et quadrupedum et serpentium.
24 Propter quod tradidit illos Deus in concupiscentiis cordis eorum in immunditiam, ut ignominia afficiant corpora sua in semetipsis,
25 qui commutaverunt veritatem Dei in mendacio et coluerunt et servierunt creaturae potius quam Creatori, qui est benedictus in saecula. Amen.
26 Propterea tradidit illos Deus in passiones ignominiae. Nam et feminae eorum immutaverunt naturalem usum in eum, qui est contra naturam;
27 similiter et masculi, relicto naturali usu feminae, exarserunt in desideriis suis in invicem, masculi in masculos turpitudinem operantes et mercedem, quam oportuit, erroris sui in semetipsis recipientes.
28 Et sicut non probaverunt Deum habere in notitia, tradidit eos Deus in reprobum sensum, ut faciant, quae non conveniunt,
29 repletos omni iniquitate, malitia, avaritia, nequitia, plenos invidia, homicidio, contentione, dolo, malignitate, susurrones,
30 detractores, Deo odibiles, contumeliosos, superbos, elatos, inventores malorum, parentibus non oboedientes,
31 insipientes, incompositos, sine affectione, sine misericordia.
32 Qui cum iudicium Dei cognovissent, quoniam qui talia agunt, digni sunt morte, non solum ea faciunt, sed et consentiunt facientibus.
2
1 Propter quod inexcusabilis es, o homo omnis, qui iudicas. In quo enim iudicas alterum, teipsum condemnas; eadem enim agis, qui iudicas.
2 Scimus enim quoniam iudicium Dei est secundum veritatem in eos, qui talia agunt.
3 Existimas autem hoc, o homo, qui iudicas eos, qui talia agunt, et facis ea, quia tu effugies iudicium Dei?
4 An divitias benignitatis eius et patientiae et longanimitatis contemnis, ignorans quoniam benignitas Dei ad paenitentiam te adducit?
5 Secundum duritiam autem tuam et impaenitens cor thesaurizas tibi iram in die irae et revelationis iusti iudicii Dei,
6 qui reddet unicuique secundum opera eius:
7 his quidem, qui secundum patientiam boni operis gloriam et honorem et incorruptionem quaerunt, vitam aeternam;
8 his autem, qui ex contentione et non oboediunt veritati, oboediunt autem iniquitati, ira et indignatio.
9 Tribulatio et angustia in omnem animam hominis operantis malum, Iudaei primum et Graeci;
10 gloria autem et honor et pax omni operanti bonum, Iudaeo primum et Graeco.
11 Non est enim personarum acceptio apud Deum!
12 Quicumque enim sine lege peccaverunt, sine lege et peribunt; et, quicumque in lege peccaverunt, per legem iudicabuntur.
13 Non enim auditores legis iusti sunt apud Deum, sed factores legis iustificabuntur.
14 Cum enim gentes, quae legem non habent, naturaliter, quae legis sunt, faciunt, eiusmodi legem non habentes ipsi sibi sunt lex;
15 qui ostendunt opus legis scriptum in cordibus suis, testimonium simul reddente illis conscientia ipsorum, et inter se invicem cogitationibus accusantibus aut etiam defendentibus,
16 in die, cum iudicabit Deus occulta hominum secundum evangelium meum per Christum Iesum.
17 Si autem tu Iudaeus cognominaris et requiescis in lege et gloriaris in Deo,
18 et nosti Voluntatem et discernis potiora instructus per legem,
19 et confidis teipsum ducem esse caecorum, lumen eorum, qui in tenebris sunt,
20 eruditorem insipientium, magistrum infantium, habentem formam scientiae et veritatis in lege.
21 Qui ergo alium doces, teipsum non doces? Qui praedicas non furandum, furaris?
22 Qui dicis non moechandum, moecharis? Qui abominaris idola, templa spolias?
23 Qui in lege gloriaris, per praevaricationem legis Deum inhonoras?
24 “ Nomen enim Dei propter vos blasphematur inter gentes ”, sicut scriptum est.
25 Circumcisio quidem prodest, si legem observes; si autem praevaricator legis sis, circumcisio tua praeputium facta est.
26 Si igitur praeputium iustitias legis custodiat, nonne praeputium illius in circumcisionem reputabitur?
27 Et iudicabit, quod ex natura est praeputium legem consummans, te, qui per litteram et circumcisionem praevaricator legis es.
28 Non enim qui manifesto Iudaeus est, neque quae manifesto in carne circumcisio,
29 sed qui in abscondito Iudaeus est, et circumcisio cordis in spiritu non littera, cuius laus non ex hominibus sed ex Deo est.
3
1 Quid ergo amplius est Iudaeo, aut quae utilitas circumcisionis?
2 Multum per omnem modum. Primum quidem, quia credita sunt illis eloquia Dei.
3 Quid enim, si quidam non crediderunt? Numquid incredulitas illorum fidem Dei evacuabit?
4 Absit! Exstet autem Deus verax, omnis autem homo mendax, sicut scriptum est: “ Ut iustificeris in sermonibus tuis et vincas cum iudicaris ”.
5 Si autem iniustitia nostra iustitiam Dei commendat, quid dicemus? Numquid iniustus Deus, qui infert iram? Secundum hominem dico.
6 Absit! Alioquin quomodo iudicabit Deus mundum?
7 Si enim veritas Dei in meo mendacio abundavit in gloriam ipsius, quid adhuc et ego tamquam peccator iudicor?
8 Et non, sicut blasphemamur, et sicut aiunt quidam nos dicere: “ Faciamus mala, ut veniant bona ”? Quorum damnatio iusta est.
9 Quid igitur? Praecellimus eos? Nequaquam! Antea enim causati sumus Iudaeos et Graecos omnes sub peccato esse,
10 sicut scriptum est:
“ Non est iustus quisquam,
11 non est intellegens, non est requirens Deum.
12 Omnes declinaverunt, simul inutiles facti sunt;
non est qui faciat bonum, non est usque ad unum.
13 Sepulcrum patens est guttur eorum,
linguis suis dolose agebant,
venenum aspidum sub labiis eorum,
14 quorum os maledictione et amaritudine plenum est;
15 veloces pedes eorum ad effundendum sanguinem,
16 contritio et infelicitas in viis eorum,
17 et viam pacis non cognoverunt.
18 Non est timor Dei ante oculos eorum ”.
19 Scimus autem quoniam, quaecumque lex loquitur, his, qui in lege sunt, loquitur, ut omne os obstruatur, et obnoxius fiat omnis mundus Deo;
20 quia ex operibus legis non iustificabitur omnis caro coram illo, per legem enim cognitio peccati.
21 Nunc autem sine lege iustitia Dei manifestata est, testificata a Lege et Prophetis,
22 iustitia autem Dei per fidem Iesu Christi, in omnes, qui credunt. Non enim est distinctio:
23 omnes enim peccaverunt et egent gloria Dei,
24 iustificati gratis per gratiam ipsius per redemptionem, quae est in Christo Iesu;
25 quem proposuit Deus propitiatorium per fidem in sanguine ipsius ad ostensionem iustitiae suae, cum praetermisisset praecedentia delicta
26 in sustentatione Dei, ad ostensionem iustitiae eius in hoc tempore, ut sit ipse iustus et iustificans eum, qui ex fide est Iesu.
27 Ubi est ergo gloriatio? Exclusa est. Per quam legem? Operum? Non, sed per legem fidei.
28 Arbitramur enim iustificari hominem per fidem sine operibus legis.
29 An Iudaeorum Deus tantum? Nonne et gentium? Immo et gentium,
30 quoniam quidem unus Deus, qui iustificabit circumcisionem ex fide et praeputium per fidem.
31 Legem ergo destruimus per fidem? Absit, sed legem statuimus.
4
1 Quid ergo dicemus invenisse Abraham progenitorem no strum secundum carnem?
2 Si enim Abraham ex operibus iustificatus est, habet gloriam sed non apud Deum.
3 Quid enim Scriptura dicit? “ Credidit autem Abraham Deo, et reputatum est illi ad iustitiam ”.
4 Ei autem, qui operatur, merces non reputatur secundum gratiam sed secundum debitum;
5 ei vero, qui non operatur, sed credit in eum, qui iustificat impium, reputatur fides eius ad iustitiam,
6 sicut et David dicit beatitudinem hominis, cui Deus reputat iustitiam sine operibus:
7 “ Beati, quorum remissae sunt iniquitates,
et quorum tecta sunt peccata.
8 Beatus vir, cui non imputabit Dominus peccatum ”.
9 Beatitudo ergo haec in circumcisione an etiam in praeputio? Dicimus enim: “ Reputata est Abrahae fides ad iustitiam ”.
10 Quomodo ergo reputata est? In circumcisione an in praeputio? Non in circumcisione sed in praeputio:
11 et signum accepit circumcisionis, signaculum iustitiae fidei, quae fuit in praeputio, ut esset pater omnium credentium per praeputium, ut reputetur illis iustitia,
12 et pater circumcisionis his non tantum, qui ex circumcisione sunt, sed et qui sectantur vestigia eius, quae fuit in praeputio, fidei patris nostri Abrahae.
13 Non enim per legem promissio Abrahae aut semini eius, ut heres esset mundi, sed per iustitiam fidei;
14 si enim qui ex lege heredes sunt, exinanita est fides, et abolita est promissio.
15 Lex enim iram operatur; ubi autem non est lex, nec praevaricatio.
16 Ideo ex fide, ut secundum gratiam, ut firma sit promissio omni semini, non ei, qui ex lege est solum, sed et ei, qui ex fide est Abrahae — qui est pater omnium nostrum,
17 sicut scriptum est: “ Patrem multarum gentium posui te ” C, ante Deum, cui credidit, qui vivificat mortuos et vocat ea, quae non sunt, quasi sint;
18 qui contra spem in spe credidit, ut fieret pater multarum gentium, secundum quod dictum est: “ Sic erit semen tuum ”.
19 Et non infirmatus fide consideravit corpus suum iam emortuum, cum fere centum annorum esset, et emortuam vulvam Sarae;
20 in repromissione autem Dei non haesitavit diffidentia, sed confortatus est fide, dans gloriam Deo,
21 et plenissime sciens quia, quod promisit, potens est et facere.
22 Ideo et reputatum est illi ad iustitiam.
23 Non est autem scriptum tantum propter ipsum: reputatum est illi,
24 sed et propter nos, quibus reputabitur, credentibus in eum, qui suscitavit Iesum Dominum nostrum a mortuis,
25 qui traditus est propter delicta nostra et suscitatus est propter iustificationem nostram.
5
1 Iustificati igitur ex fide, pacem habemus ad Deum per Domi num nostrum Iesum Christum,
2 per quem et accessum habemus fide in gratiam istam, in qua stamus et gloriamur in spe gloriae Dei.
3 Non solum autem, sed et gloriamur in tribulationibus, scientes quod tribulatio patientiam operatur,
4 patientia autem probationem, probatio vero spem;
5 spes autem non confundit, quia caritas Dei diffusa est in cordibus nostris per Spiritum Sanctum, qui datus est nobis.
6 Adhuc enim Christus, cum adhuc infirmi essemus, secundum tempus pro impiis mortuus est.
7 Vix enim pro iusto quis moritur; nam pro bono forsitan quis et audeat mori.
8 Commendat autem suam caritatem Deus in nos, quoniam, cum adhuc peccatores essemus, Christus pro nobis mortuus est.
9 Multo igitur magis iustificati nunc in sanguine ipsius, salvi erimus ab ira per ipsum!
10 Si enim, cum inimici essemus, reconciliati sumus Deo per mortem Filii eius, multo magis reconciliati salvi erimus in vita ipsius;
11 non solum autem, sed et gloriamur in Deo per Dominum nostrum Iesum Christum, per quem nunc reconciliationem accepimus.
12 Propterea, sicut per unum hominem peccatum in hunc mundum intravit, et per peccatum mors, et ita in omnes homines mors pertransiit, eo quod omnes peccaverunt.
13 Usque ad legem enim peccatum erat in mundo; peccatum autem non imputatur, cum lex non est,
14 sed regnavit mors ab Adam usque ad Moysen etiam in eos, qui non peccaverunt in similitudine praevaricationis Adae, qui est figura futuri.
15 Sed non sicut delictum, ita et donum; si enim unius delicto multi mortui sunt, multo magis gratia Dei et donum in gratia unius hominis Iesu Christi in multos abundavit.
16 Et non sicut per unum, qui peccavit, ita et donum; nam iudicium ex uno in condemnationem, gratia autem ex multis delictis in iustificationem.
17 Si enim unius delicto mors regnavit per unum, multo magis, qui abundantiam gratiae et donationis iustitiae accipiunt, in vita regnabunt per unum Iesum Christum.
18 Igitur sicut per unius delictum in omnes homines in condemnationem, sic et per unius iustitiam in omnes homines in iustificationem vitae;
19 sicut enim per inoboedientiam unius hominis peccatores constituti sunt multi, ita et per unius oboeditionem iusti constituentur multi.
20 Lex autem subintravit, ut abundaret delictum; ubi autem abundavit peccatum, superabundavit gratia,
21 ut sicut regnavit peccatum in morte, ita et gratia regnet per iustitiam in vitam aeternam per Iesum Christum Dominum nostrum.
6
1 Quid ergo dicemus? Perma nebimus in peccato, ut gratia abundet?
2 Absit! Qui enim mortui sumus peccato, quomodo adhuc vivemus in illo?
3 An ignoratis quia, quicumque baptizati sumus in Christum Iesum, in mortem ipsius baptizati sumus?
4 Consepulti ergo sumus cum illo per baptismum in mortem, ut quemadmodum suscitatus est Christus a mortuis per gloriam Patris, ita et nos in novitate vitae ambulemus.
5 Si enim complantati facti sumus similitudini mortis eius, sed et resurrectionis erimus;
6 hoc scientes quia vetus homo noster simul crucifixus est, ut destruatur corpus peccati, ut ultra non serviamus peccato.
7 Qui enim mortuus est, iustificatus est a peccato.
8 Si autem mortui sumus cum Christo, credimus quia simul etiam vivemus cum eo;
9 scientes quod Christus suscitatus ex mortuis iam non moritur, mors illi ultra non dominatur.
10 Quod enim mortuus est, peccato mortuus est semel; quod autem vivit, vivit Deo.
11 Ita et vos existimate vos mortuos quidem esse peccato, viventes autem Deo in Christo Iesu.
12 Non ergo regnet peccatum in vestro mortali corpore, ut oboediatis concupiscentiis eius,
13 neque exhibeatis membra vestra arma iniustitiae peccato, sed exhibete vos Deo tamquam ex mortuis viventes et membra vestra arma iustitiae Deo.
14 Peccatum enim vobis non dominabitur; non enim sub lege estis sed sub gratia.
15 Quid ergo? Peccabimus, quoniam non sumus sub lege sed sub gratia? Absit!
16 Nescitis quoniam, cui exhibetis vos servos ad oboedientiam, servi estis eius, cui oboeditis, sive peccati ad mortem, sive oboeditionis ad iustitiam?
17 Gratias autem Deo quod fuistis servi peccati, oboedistis autem ex corde in eam formam doctrinae, in quam traditi estis,
18 liberati autem a peccato servi facti estis iustitiae.
19 Humanum dico propter infirmitatem carnis vestrae. Sicut enim exhibuistis membra vestra servientia immunditiae et iniquitati ad iniquitatem, ita nunc exhibete membra vestra servientia iustitiae ad sanctificationem.
20 Cum enim servi essetis peccati, liberi eratis iustitiae.
21 Quem ergo fructum habebatis tunc, in quibus nunc erubescitis? Nam finis illorum mors!
22 Nunc vero liberati a peccato, servi autem facti Deo, habetis fructum vestrum in sanctificationem, finem vero vitam aeternam!
23 Stipendia enim peccati mors, donum autem Dei vita aeterna in Christo Iesu Domino nostro.
7
1 An ignoratis, fratres — scienti bus enim legem loquor — quia lex in homine dominatur, quanto tempore vivit?
2 Nam quae sub viro est mulier, viventi viro alligata est lege; si autem mortuus fuerit vir, soluta est a lege viri.
3 Igitur, vivente viro, vocabitur adultera, si fuerit alterius viri; si autem mortuus fuerit vir, libera est a lege, ut non sit adultera, si fuerit alterius viri.
4 Itaque, fratres mei, et vos mortificati estis legi per corpus Christi, ut sitis alterius, eius qui ex mortuis suscitatus est, ut fructificaremus Deo.
5 Cum enim essemus in carne, passiones peccatorum, quae per legem sunt, operabantur in membris nostris, ut fructificarent morti;
6 nunc autem soluti sumus a lege, mortui ei, in qua detinebamur, ita ut serviamus in novitate Spiritus et non in vetustate litterae.
7 Quid ergo dicemus? Lex peccatum est? Absit! Sed peccatum non cognovi, nisi per legem; nam concupiscentiam nescirem, nisi lex diceret: “ Non concupisces ”.
8 Occasione autem accepta, peccatum per mandatum operatum est in me omnem concupiscentiam; sine lege enim peccatum mortuum erat.
9 Ego autem vivebam sine lege aliquando; sed, cum venisset mandatum, peccatum revixit,
10 ego autem mortuus sum; et inventum est mihi mandatum, quod erat ad vitam, hoc esse ad mortem;
11 nam peccatum, occasione accepta, per mandatum seduxit me et per illud occidit.
12 Itaque lex quidem sancta, et mandatum sanctum et iustum et bonum.
13 Quod ergo bonum est, mihi factum est mors? Absit! Sed peccatum, ut appareat peccatum, per bonum mihi operatum est mortem; ut fiat supra modum peccans peccatum per mandatum.
14 Scimus enim quod lex spiritalis est; ego autem carnalis sum, venumdatus sub peccato.
15 Quod enim operor, non intellego; non enim, quod volo, hoc ago, sed quod odi, illud facio.
16 Si autem, quod nolo, illud facio, consentio legi quoniam bona.
17 Nunc autem iam non ego operor illud, sed, quod habitat in me, peccatum.
18 Scio enim quia non habitat in me, hoc est in carne mea, bonum; nam velle adiacet mihi, operari autem bonum, non!
19 Non enim, quod volo bonum, facio, sed, quod nolo malum, hoc ago.
20 Si autem, quod nolo, illud facio, iam non ego operor illud, sed, quod habitat in me, peccatum.
21 Invenio igitur hanc legem volenti mihi facere bonum, quoniam mihi malum adiacet.
22 Condelector enim legi Dei secundum interiorem hominem;
23 video autem aliam legem in membris meis repugnantem legi mentis meae et captivantem me in lege peccati, quae est in membris meis.
24 Infelix ego homo! Quis me liberabit de corpore mortis huius?
25 Gratias autem Deo per Iesum Christum Dominum nostrum! Igitur ego ipse mente servio legi Dei, carne autem legi peccati.
8
1 Nihil ergo nunc damnationis est his, qui sunt in Christo Iesu;
2 lex enim Spiritus vitae in Christo Iesu liberavit te a lege peccati et mortis.
3 Nam, quod impossibile erat legi, in quo infirmabatur per carnem, Deus Filium suum mittens in similitudine carnis peccati et pro peccato, damnavit peccatum in carne,
4 ut iustitia legis impleretur in nobis, qui non secundum carnem ambulamus sed secundum Spiritum.
5 Qui enim secundum carnem sunt, quae carnis sunt, sapiunt; qui vero secundum Spiritum, quae sunt Spiritus.
6 Nam sapientia carnis mors, sapientia autem Spiritus vita et pax;
7 quoniam sapientia carnis inimicitia est in Deum, legi enim Dei non subicitur nec enim potest.
8 Qui autem in carne sunt, Deo placere non possunt.
9 Vos autem in carne non estis sed in Spiritu, si tamen Spiritus Dei habitat in vobis. Si quis autem Spiritum Christi non habet, hic non est eius.
10 Si autem Christus in vobis est, corpus quidem mortuum est propter peccatum, Spiritus vero vita propter iustitiam.
11 Quod si Spiritus eius, qui suscitavit Iesum a mortuis, habitat in vobis, qui suscitavit Christum a mortuis vivificabit et mortalia corpora vestra per inhabitantem Spiritum suum in vobis.
12 Ergo, fratres, debitores sumus non carni, ut secundum carnem vivamus.
13 Si enim secundum carnem vixeritis, moriemini; si autem Spiritu opera corporis mortificatis, vivetis.
14 Quicumque enim Spiritu Dei aguntur, hi filii Dei sunt.
15 Non enim accepistis spiritum servitutis iterum in timorem, sed accepistis Spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus: “ Abba, Pater! ”.
16 Ipse Spiritus testimonium reddit una cum spiritu nostro, quod sumus filii Dei.
17 Si autem filii, et heredes: heredes quidem Dei, coheredes autem Christi, si tamen compatimur, ut et conglorificemur.
18 Existimo enim quod non sunt condignae passiones huius temporis ad futuram gloriam, quae revelanda est in nobis.
19 Nam exspectatio creaturae revelationem filiorum Dei exspectat;
20 vanitati enim creatura subiecta est, non volens sed propter eum, qui subiecit, in spem,
21 quia et ipsa creatura liberabitur a servitute corruptionis in libertatem gloriae filiorum Dei.
22 Scimus enim quod omnis creatura congemiscit et comparturit usque adhuc;
23 non solum autem, sed et nos ipsi primitias Spiritus habentes, et ipsi intra nos gemimus adoptionem filiorum exspectantes, redemptionem corporis nostri.
24 Spe enim salvi facti sumus; spes autem, quae videtur, non est spes; nam, quod videt, quis sperat?
25 Si autem, quod non videmus, speramus, per patientiam exspectamus.
26 Similiter autem et Spiritus adiuvat infirmitatem nostram; nam quid oremus, sicut oportet, nescimus, sed ipse Spiritus interpellat gemitibus inenarrabilibus;
27 qui autem scrutatur corda, scit quid desideret Spiritus, quia secundum Deum postulat pro sanctis.
28 Scimus autem quoniam diligentibus Deum omnia cooperantur in bonum, his, qui secundum propositum vocati sunt.
29 Nam, quos praescivit, et praedestinavit conformes fieri imaginis Filii eius, ut sit ipse primogenitus in multis fratribus;
30 quos autem praedestinavit, hos et vocavit; et quos vocavit, hos et iustificavit; quos autem iustificavit, illos et glorificavit.
31 Quid ergo dicemus ad haec? Si Deus pro nobis, quis contra nos?
32 Qui Filio suo non pepercit, sed pro nobis omnibus tradidit illum, quomodo non etiam cum illo omnia nobis donabit?
33 Quis accusabit adversus electos Dei? Deus, qui iustificat?
34 Quis est qui condemnet? Christus Iesus, qui mortuus est, immo qui suscitatus est, qui et est ad dexteram Dei, qui etiam interpellat pro nobis?
35 Quis nos separabit a caritate Christi? Tribulatio an angustia an persecutio an fames an nuditas an periculum an gladius?
36 Sicut scriptum est:
“ Propter te mortificamur tota die,
aestimati sumus ut oves occisionis ”.
37 Sed in his omnibus supervincimus per eum, qui dilexit nos.
38 Certus sum enim quia neque mors neque vita neque angeli neque principatus neque instantia neque futura neque virtutes
39 neque altitudo neque profundum neque alia quaelibet creatura poterit nos separare a caritate Dei, quae est in Christo Iesu Domino nostro.
9
1 Veritatem dico in Christo, non mentior, testimonium mihi per hibente conscientia mea in Spiritu Sancto,
2 quoniam tristitia est mihi magna, et continuus dolor cordi meo.
3 Optarem enim ipse ego anathema esse a Christo pro fratribus meis, cognatis meis secundum carnem,
4 qui sunt Israelitae, quorum adoptio est filiorum et gloria et testamenta et legislatio et cultus et promissiones,
5 quorum sunt patres, et ex quibus Christus secundum carnem: qui est super omnia Deus benedictus in saecula. Amen.
6 Non autem quod exciderit verbum Dei. Non enim omnes, qui ex Israel, hi sunt Israel;
7 neque quia semen sunt Abrahae, omnes filii, sed: “ In Isaac vocabitur tibi semen ”.
8 Id est, non qui filii carnis, hi filii Dei, sed qui filii sunt promissionis, aestimantur semen;
9 promissionis enim verbum hoc est: “ Secundum hoc tempus veniam, et erit Sarae filius ”.
10 Non solum autem, sed et Rebecca ex uno concubitum habens, Isaac patre nostro;
11 cum enim nondum nati fuissent aut aliquid egissent bonum aut malum, ut secundum electionem propositum Dei maneret,
12 non ex operibus sed ex vocante dictum est ei: “ Maior serviet minori ”;
13 sicut scriptum est: “ Iacob dilexi, Esau autem odio habui ”.
14 Quid ergo dicemus? Numquid iniustitia apud Deum? Absit!
15 Moysi enim dicit: “ Miserebor, cuius misereor, et misericordiam praestabo, cui misericordiam praesto ”.
16 Igitur non volentis neque currentis sed miserentis Dei.
17 Dicit enim Scriptura pharaoni: “ In hoc ipsum excitavi te, ut ostendam in te virtutem meam, et ut annuntietur nomen meum in universa terra ”.
18 Ergo, cuius vult, miseretur et, quem vult, indurat.
19 Dices itaque mihi: “ Quid ergo adhuc queritur? Voluntati enim eius quis restitit? ”.
20 O homo, sed tu quis es, qui respondeas Deo? Numquid dicet figmentum ei, qui se finxit: “ Quid me fecisti sic? ”.
21 An non habet potestatem figulus luti ex eadem massa facere aliud quidem vas in honorem, aliud vero in ignominiam?
22 Quod si volens Deus ostendere iram et notam facere potentiam suam, sustinuit in multa patientia vasa irae aptata in interitum;
23 et ut ostenderet divitias gloriae suae in vasa misericordiae, quae praeparavit in gloriam,
24 quos et vocavit nos non solum ex Iudaeis sed etiam ex gentibus?
25 Sicut et in Osee dicit:
“ Vocabo Non plebem meam Plebem meam
et Non dilectam Dilectam.
26 Et erit: in loco, ubi dictum est eis:
“Non plebs mea vos”,
ibi vocabuntur Filii Dei vivi ”.
27 Isaias autem clamat pro Israel: “ Si fuerit numerus filiorum Israel tamquam arena maris, reliquiae salvae fient.
28 Verbum enim consummans et brevians faciet Dominus super terram ”.
29 Et sicut praedixit Isaias:
“ Nisi Dominus Sabaoth reliquisset nobis semen,
sicut Sodoma facti essemus
et sicut Gomorra similes fuissemus ”.
30 Quid ergo dicemus? Quod gentes, quae non sectabantur iustitiam, apprehenderunt iustitiam, iustitiam autem, quae ex fide est;
31 Israel vero sectans legem iustitiae in legem non pervenit.
32 Quare? Quia non ex fide sed quasi ex operibus; offenderunt in lapidem offensionis,
33 sicut scriptum est:
“ Ecce pono in Sion lapidem offensionis et petram scandali;
et, qui credit in eo, non confundetur ”.
10
1 Fratres, voluntas quidem cordis mei et obsecratio ad Deum pro illis in salutem.
2 Testimonium enim perhibeo illis quod aemulationem Dei habent sed non secundum scientiam;
3 ignorantes enim Dei iustitiam et suam iustitiam quaerentes statuere, iustitiae Dei non sunt subiecti;
4 finis enim legis Christus ad iustitiam omni credenti.
5 Moyses enim scribit de iustitia, quae ex lege est: “ Qui fecerit homo, vivet in eis ”.
6 Quae autem ex fide est iustitia, sic dicit: “ Ne dixeris in corde tuo: Quis ascendet in caelum?”, id est Christum deducere;
7 aut: “ Quis descendet in abyssum? ”, hoc est Christum ex mortuis revocare.
8 Sed quid dicit? “ Prope te est verbum, in ore tuo et in corde tuo ”; hoc est verbum fidei, quod praedicamus.
9 Quia si confitearis in ore tuo: “ Dominum Iesum! ”, et in corde tuo credideris quod Deus illum excitavit ex mortuis, salvus eris.
10 Corde enim creditur ad iustitiam, ore autem confessio fit in salutem.
11 Dicit enim Scriptura:
“ Omnis, qui credit in illo, non confundetur ”.
12 Non enim est distinctio Iudaei et Graeci, nam idem Dominus omnium, dives in omnes, qui invocant illum:
13 Omnis enim, quicumque invocaverit nomen Domini, salvus erit.
14 Quomodo ergo invocabunt, in quem non crediderunt? Aut quomodo credent ei, quem non audierunt? Quomodo autem audient sine praedicante?
15 Quomodo vero praedicabunt nisi mittantur? Sicut scriptum est:
“ Quam speciosi pedes evangelizantium bona ”.
16 Sed non omnes oboedierunt evangelio; Isaias enim dicit:
“ Domine, quis credidit auditui nostro? ”.
17 Ergo fides ex auditu, auditus autem per verbum Christi.
18 Sed dico: Numquid non audierunt? Quin immo,
in omnem terram exiit sonus eorum,
et in fines orbis terrae verba eorum.
19 Sed dico: Numquid Israel non cognovit? Primus Moyses dicit:
“ Ego ad aemulationem vos adducam per Non gentem:
per gentem insipientem ad iram vos provocabo ”.
20 Isaias autem audet et dicit: “ Inventus sum in non quaerentibus me; palam apparui his, qui me non interrogabant ”.
21 Ad Israel autem dicit: “ Tota die expandi manus meas ad populum non credentem et contradicentem ”.
11
1 Dico ergo: Numquid repulit Deus populum suum? Absit! Nam et ego Israelita sum, ex semine Abraham, tribu Beniamin.
2 Non reppulit Deus plebem suam, quam praescivit. An nescitis in Elia quid dicit Scriptura? Quemadmodum interpellat Deum adversus Israel:
3 “ Domine, prophetas tuos occiderunt, altaria tua suffoderunt, et ego relictus sum solus, et quaerunt animam meam ”.
4 Sed quid dicit illi responsum divinum?
“ Reliqui mihi septem milia virorum, qui non curvaverunt genu Baal ”.
5 Sic ergo et in hoc tempore reliquiae secundum electionem gratiae factae sunt. 6 Si autem gratia, iam non ex operibus, alioquin gratia iam non est gratia.
7 Quid ergo? Quod quaerit Israel, hoc non est consecutus, electio autem consecuta est; ceteri vero excaecati sunt,
8 sicut scriptum est:
“ Dedit illis Deus spiritum soporis,
oculos, ut non videant,
et aures, ut non audiant,
usque in hodiernum diem ”.
9 Et David dicit:
“ Fiat mensa eorum in laqueum et in captionem
et in scandalum et in retributionem illis.
10 Obscurentur oculi eorum, ne videant,
et dorsum illorum semper incurva! ”.
11 Dico ergo: Numquid sic offenderunt, ut caderent? Absit! Sed illorum casu salus gentibus, ut illi ad aemulationem adducantur.
12 Quod si casus illorum divitiae sunt mundi, et deminutio eorum divitiae gentium, quanto magis plenitudo eorum!
13 Vobis autem dico gentibus: Quantum quidem ego sum gentium apostolus, ministerium meum honorifico,
14 si quo modo ad aemulandum provocem carnem meam et salvos faciam aliquos ex illis.
15 Si enim amissio eorum reconciliatio est mundi, quae assumptio, nisi vita ex mortuis?
16 Quod si primitiae sanctae sunt, et massa; et si radix sancta, et rami.
17 Quod si aliqui ex ramis fracti sunt, tu autem, cum oleaster esses, insertus es in illis et consocius radicis pinguedinis olivae factus es,
18 noli gloriari adversus ramos; quod si gloriaris, non tu radicem portas, sed radix te.
19 Dices ergo: “ Fracti sunt rami, ut ego inserar ”.
20 Bene; incredulitate fracti sunt, tu autem fide stas. Noli altum sapere, sed time:
21 si enim Deus naturalibus ramis non pepercit, ne forte nec tibi parcat.
22 Vide ergo bonitatem et severitatem Dei: in eos quidem, qui ceciderunt, severitatem; in te autem bonitatem Dei, si permanseris in bonitate, alioquin et tu excideris.
23 Sed et illi, si non permanserint in incredulitate, inserentur; potens est enim Deus iterum inserere illos!
24 Nam si tu ex naturali excisus es oleastro et contra naturam insertus es in bonam olivam, quanto magis hi, qui secundum naturam sunt, inserentur suae olivae.
25 Nolo enim vos ignorare, fratres, mysterium hoc, ut non sitis vobis ipsis sapientes, quia caecitas ex parte contigit in Israel, donec plenitudo gentium intraret,
26 et sic omnis Israel salvus fiet, sicut scriptum est:
“ Veniet ex Sion, qui eripiat,
avertet impietates ab Iacob;
27 et hoc illis a me testamentum,
cum abstulero peccata eorum ”.
28 Secundum evangelium quidem inimici propter vos, secundum electionem autem carissimi propter patres;
29 sine paenitentia enim sunt dona et vocatio Dei!
30 Sicut enim aliquando vos non credidistis Deo, nunc autem misericordiam consecuti estis propter illorum incredulitatem,
31 ita et isti nunc non crediderunt propter vestram misericordiam, ut et ipsi nunc misericordiam consequantur.
32 Conclusit enim Deus omnes in incredulitatem, ut omnium misereatur!
33 O altitudo divitiarum et sapientiae et scientiae Dei! Quam incomprehensibilia sunt iudicia eius, et investigabiles viae eius!
34 Quis enim cognovit sensum Domini?
Aut quis consiliarius eius fuit?
35 Aut quis prior dedit illi,
et retribuetur ei?
36 Quoniam ex ipso et per ipsum et in ipsum omnia. Ipsi gloria in saecula. Amen.
12
1 Obsecro itaque vos, fratres, per misericordiam Dei, ut exhibeatis corpora vestra hostiam viventem, sanctam, Deo placentem, rationabile obsequium vestrum;
2 et nolite conformari huic saeculo, sed transformamini renovatione mentis, ut probetis quid sit voluntas Dei, quid bonum et bene placens et perfectum.
3 Dico enim per gratiam, quae data est mihi, omnibus, qui sunt inter vos, non altius sapere quam oportet sapere, sed sapere ad sobrietatem, unicuique sicut Deus divisit mensuram fidei.
4 Sicut enim in uno corpore multa membra habemus, omnia autem membra non eundem actum habent,
5 ita multi unum corpus sumus in Christo, singuli autem alter alterius membra.
6 Habentes autem donationes secundum gratiam, quae data est nobis, differentes: sive prophetiam, secundum rationem fidei;
7 sive ministerium, in ministrando; sive qui docet, in doctrina;
8 sive qui exhortatur, in exhortando; qui tribuit, in simplicitate; qui praeest, in sollicitudine; qui miseretur, in hilaritate.
9 Dilectio sine simulatione. Odientes malum, adhaerentes bono;
10 caritate fraternitatis invicem diligentes, honore invicem praevenientes,
11 sollicitudine non pigri, spiritu ferventes, Domino servientes,
12 spe gaudentes, in tribulatione patientes, orationi instantes,
13 necessitatibus sanctorum communicantes, hospitalitatem sectantes.
14 Benedicite persequentibus; benedicite et nolite maledicere!
15 Gaudere cum gaudentibus, flere cum flentibus.
16 Idipsum invicem sentientes, non alta sapientes, sed humilibus consentientes. Nolite esse prudentes apud vosmetipsos.
17 Nulli malum pro malo reddentes; providentes bona coram omnibus hominibus;
18 si fieri potest, quod ex vobis est, cum omnibus hominibus pacem habentes;
19 non vosmetipsos vindicantes, carissimi, sed date locum irae, scriptum est enim: “ Mihi vindicta, ego retribuam ”, dicit Dominus.
20 Sed si esurierit inimicus tuus, ciba illum; si sitit, potum da illi. Hoc enim faciens, carbones ignis congeres super caput eius.
21 Noli vinci a malo, sed vince in bono malum.
13
1 Omnis anima potestatibus sublimioribus subdita sit. Non est enim potestas nisi a Deo; quae autem sunt, a Deo ordinatae sunt.
2 Itaque, qui resistit potestati, Dei ordinationi resistit; qui autem resistunt ipsi, sibi damnationem acquirent.
3 Nam principes non sunt timori bono operi sed malo. Vis autem non timere potestatem? Bonum fac, et habebis laudem ex illa;
4 Dei enim ministra est tibi in bonum. Si autem malum feceris, time; non enim sine causa gladium portat; Dei enim ministra est, vindex in iram ei, qui malum agit.
5 Ideo necesse est subditos esse, non solum propter iram sed et propter conscientiam.
6 Ideo enim et tributa praestatis; ministri enim Dei sunt in hoc ipsum instantes.
7 Reddite omnibus debita: cui tributum tributum, cui vectigal vectigal, cui timorem timorem, cui honorem honorem.
8 Nemini quidquam debeatis, nisi ut invicem diligatis: qui enim diligit proximum, legem implevit.
9 Nam: Non adulterabis, Non occides, Non furaberis, Non concupisces, et si quod est aliud mandatum, in hoc verbo recapitulatur: Diliges proximum tuum tamquam teipsum.
10 Dilectio proximo malum non operatur; plenitudo ergo legis est dilectio.
11 Et hoc scientes tempus, quia hora est iam vos de somno surgere; nunc enim propior est nobis salus quam cum credidimus.
12 Nox processit, dies autem appropiavit. Abiciamus ergo opera tenebrarum et induamur arma lucis.
13 Sicut in die honeste ambulemus: non in comissationibus et ebrietatibus, non in cubilibus et impudicitiis, non in contentione et aemulatione;
14 sed induite Dominum Iesum Christum et carnis curam ne feceritis in concupiscentiis.
14
1 Infirmum autem in fide assumite, non in disceptatio nibus cogitationum.
2 Alius enim credit manducare omnia; qui autem infirmus est, holus manducat.
3 Is qui manducat, non manducantem non spernat; et, qui non manducat, manducantem non iudicet, Deus enim illum assumpsit.
4 Tu quis es, qui iudices alienum servum? Suo domino stat aut cadit; stabit autem, potens est enim Dominus statuere illum.
5 Nam alius iudicat inter diem et diem, alius iudicat omnem diem; unusquisque in suo sensu abundet.
6 Qui sapit diem, Domino sapit; et, qui manducat, Domino manducat, gratias enim agit Deo; et, qui non manducat, Domino non manducat et gratias agit Deo.
7 Nemo enim nostrum sibi vivit, et nemo sibi moritur; 8 sive enim vivimus, Domino vivimus, sive morimur, Domino morimur. Sive ergo vivimus, sive morimur, Domini sumus.
9 In hoc enim Christus et mortuus est et vixit, ut et mortuorum et vivorum dominetur.
10 Tu autem, quid iudicas fratrem tuum? Aut tu, quare spernis fratrem tuum? Omnes enim stabimus ante tribunal Dei;
11 scriptum est enim:
“ Vivo ego, dicit Dominus,
mihi flectetur omne genu,
et omnis lingua confitebitur Deo ”.
12 Itaque unusquisque nostrum pro se rationem reddet Deo.
13 Non ergo amplius invicem iudicemus, sed hoc iudicate magis, ne ponatis offendiculum fratri vel scandalum.
14 Scio et certus sum in Domino Iesu, quia nihil commune per seipsum, nisi ei, qui existimat quid commune esse, illi commune est.
15 Si enim propter cibum frater tuus contristatur, iam non secundum caritatem ambulas. Noli cibo tuo illum perdere, pro quo Christus mortuus est!
16 Non ergo blasphemetur bonum vestrum!
17 Non est enim regnum Dei esca et potus, sed iustitia et pax et gaudium in Spiritu Sancto;
18 qui enim in hoc servit Christo, placet Deo et probatus est hominibus.
19 Itaque, quae pacis sunt, sectemur et quae aedificationis sunt in invicem.
20 Noli propter escam destruere opus Dei! Omnia quidem munda sunt, sed malum est homini, qui per offendiculum manducat.
21 Bonum est non manducare carnem et non bibere vinum neque id, in quo frater tuus offendit.
22 Tu, quam fidem habes, penes temetipsum habe coram Deo. Beatus, qui non iudicat semetipsum in eo quod probat.
23 Qui autem discernit si manducaverit, damnatus est, quia non ex fide; omne autem, quod non ex fide, peccatum est.
15
1 Debemus autem nos fir miores imbecillitates infir morum sustinere et non nobis placere.
2 Unusquisque nostrum proximo placeat in bonum ad aedificationem;
3 etenim Christus non sibi placuit, sed sicut scriptum est: “ Improperia improperantium tibi ceciderunt super me ”.
4 Quaecumque enim antea scripta sunt, ad nostram doctrinam scripta sunt, ut per patientiam et consolationem Scripturarum spem habeamus.
5 Deus autem patientiae et solacii det vobis idipsum sapere in alterutrum secundum Christum Iesum,
6 ut unanimes uno ore glorificetis Deum et Patrem Domini nostri Iesu Christi.
7 Propter quod suscipite invicem, sicut et Christus suscepit vos, in gloriam Dei.
8 Dico enim Christum ministrum fuisse circumcisionis propter veritatem Dei ad confirmandas promissiones patrum;
9 gentes autem propter misericordiam glorificare Deum, sicut scriptum est:
“ Propter hoc confitebor tibi in gentibus et nomini tuo cantabo ”.
10 Et iterum dicit: “ Laetamini, gentes, cum plebe eius ”.
11 Et iterum:
“ Laudate, omnes gentes, Dominum,
et magnificent eum omnes populi ”.
12 Et rursus Isaias ait:
“ Erit radix Iesse,
et qui exsurget regere gentes:
in eo gentes sperabunt ”.
13 Deus autem spei repleat vos omni gaudio et pace in credendo, ut abundetis in spe in virtute Spiritus Sancti.
14 Certus sum autem, fratres mei, et ego ipse de vobis, quoniam et ipsi pleni estis bonitate, repleti omni scientia, ita ut possitis et alterutrum monere.
15 Audacius autem scripsi vobis ex parte, tamquam in memoriam vos reducens propter gratiam, quae data est mihi a Deo,
16 ut sim minister Christi Iesu ad gentes, consecrans evangelium Dei, ut fiat oblatio gentium accepta, sanctificata in Spiritu Sancto.
17 Habeo igitur gloriationem in Christo Iesu ad Deum;
18 non enim audebo aliquid loqui eorum, quae per me non effecit Christus in oboedientiam gentium, verbo et factis,
19 in virtute signorum et prodigiorum, in virtute Spiritus, ita ut ab Ierusalem et per circuitum usque in Illyricum repleverim evangelium Christi,
20 sic autem contendens praedicare evangelium, non ubi nominatus est Christus, ne super alienum fundamentum aedificarem,
21 sed sicut scriptum est:
“ Quibus non est annuntiatum de eo, videbunt;
et, qui non audierunt, intellegent ”.
22 Propter quod et impediebar plurimum venire ad vos;
23 nunc vero ulterius locum non habens in his regionibus, cupiditatem autem habens veniendi ad vos ex multis iam annis,
24 cum in Hispaniam proficisci coepero, spero enim quod praeteriens videam vos et a vobis deducar illuc, si vobis primum ex parte fruitus fuero.
25 Nunc autem proficiscor in Ierusalem ministrare sanctis;
26 probaverunt enim Macedonia et Achaia communicationem aliquam facere in pauperes sanctorum, qui sunt in Ierusalem.
27 Placuit enim eis, et debitores sunt eorum; nam si spiritalibus eorum communicaverunt gentes, debent et in carnalibus ministrare eis.
28 Hoc igitur cum consummavero et assignavero eis fructum hunc, proficiscar per vos in Hispaniam;
29 scio autem quoniam veniens ad vos, in abundantia benedictionis Christi veniam.
30 Obsecro autem vos, fratres, per Dominum nostrum Iesum Christum et per caritatem Spiritus, ut concertemini mecum in orationibus pro me ad Deum,
31 ut liberer ab infidelibus, qui sunt in Iudaea, et ministerium meum pro Ierusalem acceptum sit sanctis,
32 ut veniens ad vos in gaudio per voluntatem Dei refrigerer vobiscum.
33 Deus autem pacis sit cum omnibus vobis. Amen.
16
1 Commendo autem vobis Phoebem sororem nostram, quae est ministra ecclesiae, quae est Cenchreis,
2 ut eam suscipiatis in Domino digne sanctis et assistatis ei in quocumque negotio vestri indiguerit; etenim ipsa astitit multis et mihi ipsi.
3 Salutate Priscam et Aquilam adiutores meos in Christo Iesu,
4 qui pro anima mea suas cervices supposuerunt, quibus non solus ego gratias ago sed et cunctae ecclesiae gentium;
5 et domesticam eorum ecclesiam.
Salutate Epaenetum dilectum mihi, primitias Asiae in Christo.
6 Salutate Mariam, quae multum laboravit in vobis.
7 Salutate Andronicum et Iuniam cognatos meos et concaptivos meos, qui sunt nobiles in apostolis, qui et ante me fuerunt in Christo.
8 Salutate Ampliatum dilectissimum mihi in Domino.
9 Salutate Urbanum adiutorem nostrum in Christo et Stachyn dilectum meum.
10 Salutate Apellem probatum in Christo. Salutate eos, qui sunt ex Aristobuli.
11 Salutate Herodionem cognatum meum. Salutate eos, qui sunt ex Narcissi, qui sunt in Domino.
12 Salutate Tryphaenam et Tryphosam, quae laborant in Domino. Salutate Persidam carissimam, quae multum laboravit in Domino.
13 Salutate Rufum electum in Domino et matrem eius et meam.
14 Salutate Asyncritum, Phlegonta, Hermen, Patrobam, Hermam et, qui cum eis sunt, fratres.
15 Salutate Philologum et Iuliam, Nereum et sororem eius et Olympam et omnes, qui cum eis sunt, sanctos.
16 Salutate invicem in osculo sancto. Salutant vos omnes ecclesiae Christi.
17 Rogo autem vos, fratres, ut observetis eos, qui dissensiones et offendicula praeter doctrinam, quam vos didicistis, faciunt, et declinate ab illis;
18 huiusmodi enim Domino nostro Christo non serviunt sed suo ventri, et per dulces sermones et benedictiones seducunt corda innocentium.
19 Vestra enim oboedientia ad omnes pervenit; gaudeo igitur in vobis, sed volo vos sapientes esse in bono et simplices in malo.
20 Deus autem pacis conteret Satanam sub pedibus vestris velociter.
Gratia Domini nostri Iesu vobiscum.
21 Salutat vos Timotheus adiutor meus et Lucius et Iason et Sosipater cognati mei.
22 Saluto vos ego Tertius, qui scripsi epistulam in Domino.
23 Salutat vos Gaius hospes meus et universae ecclesiae. Salutat vos Erastus arcarius civitatis et Quartus frater.
(24) 25 Ei autem, qui potens est vos confirmare iuxta evangelium meum et praedicationem Iesu Christi secundum revelationem mysterii temporibus aeternis taciti,
26 manifestati autem nunc, et per scripturas Prophetarum secundum praeceptum aeterni Dei ad oboeditionem fidei in cunctis gentibus patefacti,
27 soli sapienti Deo per Iesum Christum, cui gloria in saecula. Amen.
Ancient Greek and Greek
Greek
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 1ο
Ο χαιρετισμός τού Παύλου
1 Ο Παύλος, δούλος τού Ιησού Χριστού, καλεσμένος απόστολος, ξεχωρισμένος για το ευαγγέλιο του Θεού,
2 (που προϋποσχέθηκε, διαμέσου των προφητών του, μέσα στις άγιες γραφές),
3 για τον Υιό του, που γεννήθηκε από το σπέρμα τού Δαβίδ κατά τη σάρκα,
4 και αποδείχθηκε Υιός τού Θεού με δύναμη, σύμφωνα με το πνεύμα τής αγιοσύνης, με την ανάσταση από τους νεκρούς, του Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας,
5 διαμέσου τού οποίου πήραμε χάρη και αποστολή, σε υπακοή πίστης όλων των εθνών, υπέρ τού ονόματός του
6 ανάμεσα στα οποία είστε κι εσείς, προσκαλεσμένοι τού Ιησού Χριστού
7 προς όλους όσους είναι στη Ρώμη, αγαπητούς τού Θεού, προσκαλεσμένους αγίους, χάρη να είναι σε σας και ειρήνη από τον Θεό τον Πατέρα μας, και τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Ο Παύλος επαινεί την εκκλησία και εκδηλώνει την επιθυμία επίσκεψής της
8 Πρώτα μεν ευχαριστώ τον Θεό μου διαμέσου τού Ιησού Χριστού για όλους σας, για τον λόγο ότι η πίστη σας εξαγγέλλεται σε όλο τον κόσμο
9 επειδή, ο Θεός μου είναι μάρτυρας, τον οποίο τον λατρεύω με το πνεύμα μου στο ευαγγέλιο του Υιού του, ότι αδιάκοπα σας θυμάμαι,
10 καθώς πάντοτε δέομαι στις προσευχές μου, μήπως κατά κάποιον τρόπο αξιωθώ κάποτε, με το θέλημα του Θεού, νάρθω σε σας.
11 Επειδή, επιποθώ να σας δω, για να σας μεταδώσω κάποιο πνευματικό χάρισμα για τη στήριξή σας
12 κι αυτό είναι, το να συμπαρηγορηθώ ανάμεσά σας με την κοινή πίστη, και τη δική σας και τη δική μου.
13 Μάλιστα, δεν θέλω αδελφοί να αγνοείτε, ότι πολλές φορές μελέτησα νάρθω σε σας, (εμποδίστηκα, όμως, μέχρι τώρα), για να απολαύσω κάποιον καρπό και ανάμεσά σας, καθώς και ανάμεσα στα υπόλοιπα έθνη.
14 Είμαι χρεώστης και απέναντι σε 'Ελληνες και απέναντι σε βάρβαρους, και σε σοφούς και σε άσοφους
15 έτσι, είμαι πρόθυμος, όσον αφορά το δικό μου μέρος, να κηρύξω το ευαγγέλιο και σε σας που είστε στη Ρώμη.
Το ευαγγέλιο είναι δύναμη προς σωτηρία
16 Επειδή, δεν ντρέπομαι, βέβαια, το ευαγγέλιο του Χριστού για τον λόγο ότι, είναι δύναμη Θεού προς σωτηρία σε κάθε έναν που πιστεύει, και στον Ιουδαίο, πρώτα, και στον 'Ελληνα
17 επειδή, διαμέσου αυτού η δικαιοσύνη τού Θεού αποκαλύπτεται από πίστη σε πίστη, καθώς είναι γραμμένο: <<Ο δίκαιος, βέβαια, θα ζήσει με πίστη>>.
Ο Θεός δεν αφήνει ατιμώρητη την παράβαση
18 Επειδή, οργή του Θεού αποκαλύπτεται από τον ουρανό επάνω σε κάθε ασέβεια και αδικία ανθρώπων, που κατακρατούν την αλήθεια με μέσα αδικίας.
Η Δημιουργία μιλάει για την ύπαρξη του Θεού
19 Επειδή, ό,τι μπορεί να γίνει γνωστό για τον Θεό, είναι φανερό μέσα τους για τον λόγο ότι, ο Θεός το φανέρωσε σ' αυτούς.
20 Δεδομένου ότι, τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερά από την εποχή τής κτίσης τού κόσμου, καθώς νοούνται διαμέσου των δημιουργημάτων του, και η αιώνια δύναμή του και η θεότητα, ώστε αυτοί να είναι αναπολόγητοι.
Η αιτία τής ηθικής κατάπτωσης του ανθρώπου
21 Επειδή, ενώ γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν αλλά, μέσα στους μάταιους συλλογισμούς τους, αναζήτησαν μάταια πράγματα, και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους.
22 Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί.
23 Και άλλαξαν τη δόξα τού άφθαρτου Θεού σε ομοίωμα εικόνας φθαρτού ανθρώπου, και πουλιών και τετράποδων και ερπετών.
Ο άνθρωπος θερίζει τούς καρπούς των αποφάσεών του
24 Γι' αυτό και ο Θεός τούς παρέδωσε σε ακαθαρσία, διαμέσου των επιθυμιών των καρδιών τους, ώστε να ατιμάζονται τα σώματά τους αναμεταξύ τους.
25 Οι οποίοι αντικατέστησαν την αλήθεια τού Θεού με το ψέμα, και απέδωσαν σεβασμό και λάτρευσαν την κτίση, παρά εκείνον που την έκτισε, ο οποίος είναι άξιος ευλογίας στους αιώνες. Αμήν.
26 Γι' αυτό, ο Θεός τούς παρέδωσε σε πάθη ατιμίας επειδή, και οι γυναίκες τους αντικατέστησαν τη φυσική χρήση με την αφύσικη
27 παρόμοια δε και οι άνδρες, αφήνοντας τη φυσική χρήση τής γυναίκας, άναψαν μέσα τους από την επιθυμία τους ο ένας προς τον άλλον, κάνοντας την ασχημοσύνη, αρσενικοί σε αρσενικούς, και απολαμβάνοντας στον εαυτό τους την πρέπουσα αντιμισθία τής πλάνης τους.
28 Και καθώς αποδοκίμασαν το να έχουν επίγνωση του Θεού, ο Θεός τούς παρέδωσε σε αδόκιμον νου, ώστε να κάνουν εκείνα που δεν πρέπει
29 επειδή, είναι γεμάτοι από κάθε αδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία είναι γεμάτοι από φθόνο, φόνο, φιλονικία, δόλο, κακοήθεια
30 ψιθυριστές, κατάλαλοι, με μίσος για τον Θεό, υβριστές, υπερήφανοι, αλαζόνες, εφευρετές κακών, απειθείς στους γονείς,
31 χωρίς σύνεση, παραβάτες συμφωνιών, άσπλαχνοι, ασυμφιλίωτοι, ανελεήμονες
32 οι οποίοι, ενώ γνωρίζουν τη δικαιοσύνη τού Θεού, ότι εκείνοι που πράττουν τέτοιου είδους πράγματα είναι άξιοι θανάτου, όχι μονάχα τα πράττουν, αλλά και επιδοκιμάζουν με ευχαρίστηση εκείνους που τα πράττουν.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 2ο
Ο άνθρωπος είναι αναπολόγητος
1 ΓΙ' ΑΥΤΟ, είσαι αναπολόγητος, ω άνθρωπε, οποιοσδήποτε και αν είσαι εσύ που κρίνεις επειδή, σε ό,τι κρίνεις τον άλλον, κατακρίνεις τον εαυτό σου για τον λόγο ότι, τα ίδια κάνεις εσύ που κρίνεις.
2 Ξέρουμε, μάλιστα, ότι η κρίση τού Θεού είναι σύμφωνη με την αλήθεια, ενάντια σ' εκείνους που κάνουν αυτού τού είδους τα πράγματα.
3 Και νομίζεις τούτο, ω άνθρωπε, εσύ που κρίνεις αυτούς που κάνουν αυτού τού είδους τα πράγματα, και ο οποίος τα κάνεις, ότι θα ξεφύγεις την κρίση τού Θεού;
4 'Η καταφρονείς τον πλούτο τής αγαθότητάς του και της υπομονής και της μακροθυμίας, αγνοώντας ότι η αγαθότητα του Θεού σε φέρνει σε μετάνοια;
5 Εξαιτίας, όμως, της σκληρότητάς σου και της αμετανόητης καρδιάς, θησαυρίζεις για τον εαυτό σου οργή κατά την ημέρα τής οργής και της αποκάλυψης της δικαιοκρισίας τού Θεού,
6 ο οποίος θα αποδώσει σε κάθε έναν σύμφωνα με τα έργα του
7 σ' εκείνους μεν που, με υπομονή αγαθού έργου, ζητούν δόξα και τιμή και αφθαρσία, αιώνια ζωή
8 στους δε φιλόνικους, και οι οποίοι απειθούν μεν στην αλήθεια, όμως πείθονται στην αδικία, θα είναι θυμός και οργή,
9 θλίψη και στενοχώρια σε κάθε ψυχή ανθρώπου που εργάζεται το κακό, και Ιουδαίου, πρώτα, και 'Ελληνα
10 δόξα, όμως, και τιμή και ειρήνη σε κάθε εργαζόμενον το αγαθό, και στον Ιουδαίο, πρώτα, και στον 'Ελληνα.
11 Δεν υπάρχει, βέβαια, προσωποληψία από μέρους τού Θεού
12 επειδή, όσοι αμάρτησαν χωρίς τον νόμο, θα απολεσθούν και χωρίς τον νόμο και όσοι αμάρτησαν κάτω από τον νόμο, θα κριθούν με τον νόμο,
13 (επειδή, δεν είναι δίκαιοι μπροστά στον Θεό οι ακροατές τού νόμου, αλλά οι εκτελεστές τού νόμου θα δικαιωθούν.
14 Επειδή, όταν οι εθνικοί, που δεν έχουν νόμο, κάνουν από τη φύση τους εκείνα που ανήκουν στον νόμο, αυτοί, ενώ δεν έχουν νόμο, οι ίδιοι είναι νόμος στον εαυτό τους
15 οι οποίοι δείχνουν το έργο τού νόμου να είναι γραμμένο μέσα στις καρδιές τους, έχοντας τη συνείδησή τους να συμμαρτυρεί, και τους λογισμούς να κατηγορούν ή και να απολογούνται αναμεταξύ τους)
16 κατά την ημέρα, όταν ο Θεός θα κρίνει τα κρυφά των ανθρώπων διαμέσου τού Ιησού Χριστού, σύμφωνα με το ευαγγέλιό μου.
Ιουδαίος, αλλά κατ' όνομα
17 Δες, εσύ ονομάζεσαι Ιουδαίος, και επαναπαύεσαι στον νόμο, και καυχάσαι στον Θεό,
18 και γνωρίζεις το θέλημά του, και διακρίνεις τα όσα διαφέρουν, καθώς διδάσκεσαι από τον νόμο
19 και έχεις πεποίθηση στον εαυτό σου, ότι είσαι οδηγός τυφλών, φως εκείνων που είναι μέσα στο σκοτάδι,
20 παιδαγωγός των αφρόνων, δάσκαλος των νηπίων, έχοντας τον τύπο τής γνώσης και της αλήθειας, που είναι μέσα στον νόμο.
21 Εσύ, λοιπόν, που διδάσκεις τον άλλον, δεν διδάσκεις τον εαυτό σου; Εσύ που κηρύττεις να μη κλέβουν, κλέβεις;
22 Εσύ που λες να μη μοιχεύουν, μοιχεύεις; Εσύ που αηδιάζεις για τα είδωλα, διαπράττεις ιεροσυλία;
23 Εσύ που καυχάσαι στον νόμο, ατιμάζεις τον Θεό με την παράβαση του νόμου;
24 Επειδή, όπως είναι γραμμένο, το όνομα του Θεού εξαιτίας σας δυσφημείται ανάμεσα στα έθνη.
25 Βέβαια, η περιτομή ωφελεί μεν, αν εκτελείς τον νόμο αν, όμως, είσαι παραβάτης τού νόμου, η περιτομή σου έχει γίνει ακροβυστία.
26 Αν, λοιπόν, ο απερίτμητος τηρεί τα διατάγματα του νόμου, δεν θα λογαριαστεί η ακροβυστία του ως περιτομή;
27 Και ο απερίτμητος από τη φύση του, εκτελώντας τον νόμο, θα κρίνει εσένα, που, ενώ έχεις το γράμμα τού νόμου και την περιτομή, είσαι παραβάτης τού νόμου.
28 Επειδή, Ιουδαίος δεν είναι αυτός που είναι κατά το φανερό μέρος Ιουδαίος, ούτε περιτομή αυτή που είναι κατά το φανερό μέρος, αυτή που γίνεται στη σάρκα
29 αλλ' Ιουδαίος είναι αυτός που είναι κατά το κρυφό μέρος Ιουδαίος, και περιτομή αυτή της καρδιάς, κατά το πνεύμα, όχι κατά το γράμμα, για τον οποίο ο έπαινος είναι όχι από ανθρώπους, αλλά από τον Θεό.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 3ο
Τα προνόμια της προηγούμενης αποκάλυψης του Θεού
1 ΠΟΙΑ είναι, λοιπόν, η υπεροχή τού Ιουδαίου; 'Η, ποια είναι η ωφέλεια της περιτομής;
2 Πολλή, με κάθε τρόπο. Πρώτα μεν, για τον λόγο ότι ^στους Ιουδαίους^ εμπιστεύθηκαν τα λόγια τού Θεού.
3 Επειδή, αν μερικοί δεν πίστεψαν, τι με τούτο; Μήπως η απιστία τους θα καταργήσει την πίστη τού Θεού;
4 Μη γένοιτο αλλά, ας είναι ο Θεός αληθής, και κάθε άνθρωπος ψεύτης καθώς είναι γραμμένο: <<Για να δικαιωθείς στα λόγια σου, και να νικήσεις όταν κρίνεσαι>>.
5 Και αν η αδικία μας δείχνει τη δικαιοσύνη τού Θεού, τι θα πούμε; Μήπως είναι άδικος ο Θεός, που επιφέρει την οργή; (ως άνθρωπος μιλάω).
6 Μη γένοιτο επειδή, πώς θα κρίνει ο Θεός τον κόσμο;
7 Αν, βέβαια, η αλήθεια τού Θεού περίσσευσε για τη δόξα του διαμέσου του δικού μου ψέματος, γιατί εγώ κρίνομαι πλέον ως αμαρτωλός;
8 Και, (καθώς δυσφημούμαστε, και καθώς μερικοί κηρύττουν ότι λέμε εμείς): Γιατί να μη κάνουμε τα κακά για νάρθουν τα αγαθά; Η κατάκριση των οποίων είναι δίκαιη.
Η ετυμηγορία τού Θεού για τον άνθρωπο: Ούτε ένας δίκαιος
9 Τι, λοιπόν; Υπερέχουμε από τους εθνικούς ; 'Οχι, βέβαια επειδή, δείξαμε προηγουμένως ότι και οι Ιουδαίοι και οι 'Ελληνες, όλοι, είναι κάτω από την αμαρτία.
10 'Οπως είναι γραμμένο, ότι: <<Δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας
11 δεν υπάρχει κάποιος που να έχει σύνεση δεν υπάρχει κάποιος που να εκζητάει τον Θεό.
12 'Ολοι παρεξέκλιναν, μαζί εξαχρειώθηκαν δεν υπάρχει αυτός που πράττει το αγαθό δεν υπάρχει ούτε ένας>>.
13 <<Τάφος ανοιγμένος είναι το λαρύγγι τους με τις γλώσσες τους μιλούσαν δόλια>> <<δηλητήριο από οχιές υπάρχει κάτω από τα χείλη τους>>.
14 Των οποίων <<το στόμα είναι γεμάτο από κατάρα και πικρία>>.
15 <<Τα πόδια τους είναι γρήγορα στο να χύσουν αίμα>>.
16 <<Ερήμωση και ταλαιπωρία ^είναι^ στους δρόμους τους
17 και δρόμον ειρήνης δεν γνώρισαν>>.
18 <<Δεν υπάρχει ο φόβος Θεού μπροστά στα μάτια τους>>.
19 Και ξέρουμε ότι όσα λέει ο νόμος, μιλάει προς εκείνους που είναι κάτω από τον νόμο ώστε να φράξει κάθε στόμα, και ολόκληρος ο κόσμος να γίνει υπόδικος στον Θεό.
20 Επειδή, από έργα τού νόμου δεν θα δικαιωθεί μπροστά του καμιά σάρκα για τον λόγο ότι, διαμέσου τού νόμου δίνεται σαφής γνώση τής αμαρτίας.
Ο τρόπος τού Θεού για τη δικαίωση του ανθρώπου
21 Τώρα, όμως, χωρίς τον νόμο, φανερώθηκε η δικαιοσύνη τού Θεού, έχοντας τη μαρτυρία τού νόμου και των προφητών
22 δικαιοσύνη, όμως, του Θεού, διαμέσου τής πίστης στον Ιησού Χριστό, προς όλους κι επάνω σε όλους εκείνους που πιστεύουν επειδή, δεν υπάρχει διαφορά
23 δεδομένου ότι, όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα τού Θεού
24 ανακηρύσσονται, όμως, δίκαιοι, δωρεάν, με τη χάρη του, διαμέσου τής απολύτρωσης που έγινε με τον Ιησού Χριστό
25 τον οποίο ο Θεός προκαθόρισε ως μέσον εξιλέωσης διαμέσου τής πίστης, με βάση το αίμα του, προς φανέρωση της δικαιοσύνης του, για την άφεση των αμαρτημάτων, που έγιναν στο παρελθόν, μέσα στη μακροθυμία τού Θεού
26 προς φανέρωση της δικαιοσύνης του στον παρόντα καιρό, για να είναι αυτός δίκαιος, και να ανακηρύσσει δίκαιον εκείνον που πιστεύει στον Ιησού.
27 Πού είναι, λοιπόν, η καύχηση; Κλείστηκε έξω. Με ποιον νόμο; Των έργων; 'Οχι* αλλά με τον νόμο τής πίστης.
28 Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι ο άνθρωπος ανακηρύσσεται δίκαιος διαμέσου τής πίστης, χωρίς τα έργα τού νόμου.
29 'Η μήπως μόνον των Ιουδαίων είναι ο Θεός; 'Οχι δε και των Εθνικών; Ναι, και των Εθνικών
30 επειδή, ένας είναι ο Θεός, που θα δώσει τη δικαίωση στην περιτομή που προέρχεται από πίστη, και στην ακροβυστία διαμέσου τής πίστης.
31 Καταργούμε, λοιπόν, τον νόμο διαμέσου τής πίστης; Μη γένοιτο αλλά, ορθώνουμε τον νόμο.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 4ο
Ο Αβραάμ, υπόδειγμα προς τη δικαίωση
1 Τι θα πούμε, λοιπόν, ότι απόλαυσε ο Αβραάμ, ο πατέρας μας κατά σάρκα;
2 Επειδή, αν ο Αβραάμ ανακηρύχθηκε δίκαιος από τα έργα, έχει καύχημα όχι, όμως, μπροστά στον Θεό.
3 Επειδή, τι λέει η γραφή: <<Και πίστεψε ο Αβραάμ στον Θεό, και λογαριάστηκε σ' αυτόν για δικαιοσύνη>>.
4 Σε όποιον, όμως, εργάζεται, ο μισθός δεν λογαριάζεται ως χάρη, αλλά ως χρέος
5 σ' εκείνον, όμως, που δεν εργάζεται, αλλά πιστεύει σ' αυτόν που ανακηρύσσει δίκαιον τον ασεβή, η πίστη του λογαριάζεται για δικαιοσύνη.
6 'Οπως λέει και ο Δαβίδ τον μακαρισμό τού ανθρώπου, στον οποίο ο Θεός λογαριάζει δικαιοσύνη χωρίς έργα:
7 <<Μακάριοι είναι εκείνοι, των οποίων συγχωρήθηκαν οι ανομίες, και των οποίων σκεπάστηκαν οι αμαρτίες.
8 Μακάριος ο άνθρωπος στον οποίο ο Κύριος δεν θα του λογαριάσει αμαρτία>>.
9 Αυτός ο μακαρισμός, λοιπόν, γίνεται γι' αυτούς που έχουν την περιτομή ή και γι' αυτούς που δεν έχουν την περιτομή; Επειδή, λέμε ότι η πίστη λογαριάστηκε στον Αβραάμ για δικαιοσύνη.
10 Πώς, λοιπόν, του λογαριάστηκε; 'Οταν ήταν με την περιτομή ή με την ακροβυστία; 'Οχι με την περιτομή, αλλά με την ακροβυστία.
11 Και πήρε το σημάδι τής περιτομής, ως σφραγίδα τής δικαιοσύνης, που προήλθε από την πίστη, αυτής που είχε, καθώς βρισκόταν με την ακροβυστία για να είναι αυτός πατέρας όλων εκείνων που πιστεύουν, ενώ βρίσκονται με την ακροβυστία, ώστε να λογαριαστεί και σ' αυτούς η δικαιοσύνη
12 και πατέρας όσων είναι με την περιτομή, όχι μόνον σ' εκείνους που έχουν κάνει την περιτομή, αλλά και σ' εκείνους που περπατούν στα ίχνη τής πίστης τού πατέρα μας Αβραάμ, εκείνης που είχε καθώς βρισκόταν με την ακροβυστία.
Η πίστη θέτει σε λειτουργία τις υποσχέσεις τού Θεού
13 Επειδή, η υπόσχεση προς τον Αβραάμ ή προς το σπέρμα του, ότι επρόκειτο να είναι κληρονόμος τού κόσμου, δεν έγινε με τον νόμο, αλλά με τη δικαιοσύνη που προέρχεται από την πίστη.
14 Δεδομένου ότι, αν είναι κληρονόμοι εκείνοι από τον νόμο, η πίστη ματαιώθηκε και η υπόσχεση καταργήθηκε.
15 Επειδή, ο νόμος επιφέρει οργή για τον λόγο ότι, όπου δεν υπάρχει νόμος ούτε παράβαση υπάρχει
16 γι' αυτό, η κληρονομία είναι διαμέσου τής πίστης, για να είναι κατά χάρη, ώστε η υπόσχεση να είναι βέβαιη σε ολόκληρο το σπέρμα, όχι μονάχα σ' εκείνο από τον νόμο, αλλά και σ' εκείνο από την πίστη τού Αβραάμ, που είναι πατέρας όλων μας,
17 (όπως είναι γραμμένο, ότι: <<Σε έκανα πατέρα πολλών εθνών>>), μπροστά στον Θεό που πίστεψε, ο οποίος ζωοποιεί τους νεκρούς, και καλεί τα μη υπάρχοντα ωσάν να υπάρχουν.
18 Ο οποίος, καίτοι μη έχοντας ελπίδα, πίστεψε με την ελπίδα, ότι επρόκειτο να γίνει πατέρας πολλών εθνών, σύμφωνα με εκείνο που είχε ειπωθεί: <<'Ετσι θα είναι το σπέρμα σου>>.
19 Και χωρίς να εξασθενήσει στην πίστη, δεν συλλογίστηκε το σώμα του ότι ήταν ήδη νεκρωμένο, παρόλο που ήταν περίπου 100 χρόνων, και τη νέκρωση της μήτρας τής Σάρρας
20 ούτε δίστασε στην υπόσχεση του Θεού με την απιστία, αλλά ενδυναμώθηκε στην πίστη, δοξάζοντας τον Θεό,
21 και έχοντας την πεποίθηση ότι εκείνο που υποσχέθηκε, είναι δυνατός και να το εκτελέσει.
22 Γι' αυτό και λογαριάστηκε σ' αυτόν για δικαιοσύνη.
23 Και δεν γράφτηκε μονάχα γι' αυτόν, ότι λογαριάστηκε σ' αυτόν,
24 αλλά και για μας, στους οποίους πρόκειται να λογαριαστεί, αυτούς που πιστεύουν σ' αυτόν που ανέστησε από τους νεκρούς τον Ιησού τον Κύριό μας
25 ο οποίος παραδόθηκε εξαιτίας των παραπτωμάτων μας, και αναστήθηκε εξαιτίας τής δικαίωσής μας.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 5ο
Οι θαυμαστοί καρποί τής γνήσιας πίστης
1 Αφού, λοιπόν, ανακηρυχθήκαμε δίκαιοι με την πίστη, έχουμε ειρήνη με τον Θεό διαμέσου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού,
2 διαμέσου τού οποίου λάβαμε και την είσοδο με την πίστη σε τούτη τη χάρη, στην οποία στεκόμαστε και καυχώμαστε στην ελπίδα τής δόξας τού Θεού.
3 Και όχι μονάχα τούτο, αλλά και καυχώμαστε στις θλίψεις γνωρίζοντας ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή,
4 η δε υπομονή δοκιμή, η δε δοκιμή ελπίδα,
5 η δε ελπίδα δεν ντροπιάζει, δεδομένου ότι η αγάπη τού Θεού είναι ξεχυμένη μέσα στις καρδιές μας διαμέσου τού Αγίου Πνεύματος, που δόθηκε σε μας.
6 Επειδή, ο Χριστός, όταν εμείς ήμασταν ακόμα ασθενείς, πέθανε κατά τον ορισμένο καιρό για χάρη των ασεβών.
7 Δεδομένου ότι, με δυσκολία θα πεθάνει κάποιος για έναν δίκαιο για τον αγαθό, βέβαια, ίσως και τολμάει κάποιος να πεθάνει.
8 Ο Θεός, όμως, δείχνει τη δική του αγάπη σε μας, επειδή, ενώ εμείς ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για χάρη μας
9 πολύ περισσότερο, λοιπόν, αφού τώρα ανακηρυχθήκαμε δίκαιοι με βάση το αίμα του, θα σωθούμε από την οργή διαμέσου αυτού.
10 Επειδή, αν, ενώ ήμασταν εχθροί, συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό διαμέσου του θανάτου τού Υιού του, πολύ περισσότερο, εφόσον συμφιλιωθήκαμε, θα σωθούμε με τη ζωή του.
11 Και όχι μονάχα τούτο, αλλά και καυχώμαστε στον Θεό διαμέσου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διαμέσου του οποίου λάβαμε τώρα τη συμφιλίωση.
Η παράβαση του Αδάμ. Η δωρεά τής Χάρης τού Χριστού
12 Γι' αυτό, όπως διαμέσου ενός ανθρώπου η αμαρτία μπήκε μέσα στον κόσμο, και με την αμαρτία ο θάνατος, και με τον τρόπο αυτό ο θάνατος πέρασε μέσα σε όλους τούς ανθρώπους, για τον λόγο ότι όλοι αμάρτησαν
13 (επειδή, μέχρι τον νόμο υπήρχε στον κόσμο η αμαρτία αμαρτία, όμως, δεν λογαριάζεται όταν δεν υπάρχει νόμος.
14 Αλλά, ο θάνατος βασίλευσε από τον Αδάμ μέχρι τον Μωυσή κι επάνω σε όλους όσους δεν αμάρτησαν σύμφωνα με την ομοιότητα της παράβασης του Αδάμ, που είναι τύπος τού μέλλοντος.
15 Αλλά, δεν είναι όπως το αμάρτημα, έτσι και το χάρισμα επειδή, αν για το αμάρτημα του ενός πέθαναν οι πολλοί, πολύ περισσότερο η χάρη τού Θεού και η δωρεά διαμέσου τής χάρης τού ενός ανθρώπου, του Ιησού Χριστού, περίσσευσε στους πολλούς.
16 Και η δωρεά δεν είναι όπως η κατάκριση, που έγινε διαμέσου τού ενός που αμάρτησε επειδή, η κρίση εξαιτίας τού ενός έγινε για κατάκριση των πολλών το χάρισμα, όμως, εξαιτίας των πολλών αμαρτημάτων έγινε για δικαίωση.
17 Επειδή, αν και για το αμάρτημα του ενός βασίλευσε ο θάνατος διαμέσου τού ενός, πολύ περισσότερο, αυτοί που παίρνουν την αφθονία τής χάρης και της δωρεάς τής δικαιοσύνης, θα βασιλεύσουν με ζωή διαμέσου τού ενός Ιησού Χριστού).
18 'Οπως, λοιπόν, εξαιτίας ενός αμαρτήματος ήρθε κατάκριση σε όλους τούς ανθρώπους, έτσι και εξαιτίας μιας δικαιοσύνης ήρθε σε όλους τους ανθρώπους δικαίωση για ζωή.
19 Επειδή, όπως με την παρακοή τού ενός ανθρώπου οι πολλοί καταστάθηκαν αμαρτωλοί, έτσι και με την υπακοή τού ενός οι πολλοί θα κατασταθούν δίκαιοι.
20 Και ο νόμος παρεμβλήθηκε για να περισσεύσει το αμάρτημα. Και όπου περίσσευσε η αμαρτία, υπερπερίσσευσε η χάρη
21 ώστε, όπως η αμαρτία βασίλευσε διαμέσου τού θανάτου, έτσι και η χάρη να βασιλεύσει διαμέσου τής δικαιοσύνης σε αιώνια ζωή, διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 6ο
Συγκοινωνοί στον Θάνατο και στην Ανάσταση του Χριστού
1 Τι θα πούμε, λοιπόν; Θα επιμένουμε στην αμαρτία, για να περισσεύσει η χάρη;
2 Μη γένοιτο εμείς που πεθάναμε ως προς την αμαρτία, πώς θα ζήσουμε πλέον μέσα σ' αυτή;
3 'Η αγνοείτε ότι, όσοι βαπτιστήκαμε στον Ιησού Χριστό, βαπτιστήκαμε στον θάνατό του;
4 Συνταφήκαμε, λοιπόν, μαζί του διαμέσου τού βαπτίσματος στον θάνατο, ώστε, καθώς ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς με τη δόξα τού Πατέρα, έτσι κι εμείς να περπατήσουμε σε μια νέα ζωή.
5 Επειδή, αν έχουμε γίνει σύμφυτοι μαζί του ως προς την ομοιότητα του θανάτου του, κατά συνέπεια θα είμαστε και ως προς την ομοιότητα^ της ανάστασης
6 γνωρίζοντας τούτο, ότι ο παλιός μας άνθρωπος συσταυρώθηκε, για να καταργηθεί το σώμα τής αμαρτίας, ώστε να μη είμαστε πλέον δούλοι τής αμαρτίας.
7 Επειδή, εκείνος που πέθανε, έχει ελευθερωθεί από την αμαρτία.
8 Και αν πεθάναμε μαζί με τον Χριστό, πιστεύουμε ότι και θα συζήσουμε μ' αυτόν
9 γνωρίζοντας ότι ο Χριστός, καθώς αναστήθηκε από τους νεκρούς, δεν πεθαίνει πλέον θάνατος δεν τον κυριεύει πλέον.
10 Επειδή, καθόσον πέθανε, πέθανε μια για πάντα για την αμαρτία αλλά, καθόσον ζει, ζει για τον Θεό.
11 'Ετσι κι εσείς, να θεωρείτε τον εαυτό σας ότι είστε νεκροί μεν ως προς την αμαρτία, ζωντανοί δε ως προς τον Θεό, διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας.
Η απελευθερωμένη ζωή
12 Ας μη βασιλεύει, λοιπόν, η αμαρτία στο θνητό σας σώμα, ώστε να υπακούτε σ' αυτή σύμφωνα με τις επιθυμίες του
13 ούτε να παριστάνετε τα μέλη σας όπλα αδικίας στην αμαρτία αλλά, να παραστήσετε τον εαυτό σας στον Θεό ως ζωντανούς μέσα από τους νεκρούς, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης στον Θεό.
14 Επειδή, η αμαρτία δεν θα σας κυριεύσει για τον λόγο ότι, δεν είστε κάτω από νόμο, αλλά κάτω από χάρη.
'Οχι δούλοι τής αμαρτίας, αλλά του Θεού
15 Τι, λοιπόν; Θα αμαρτήσουμε, επειδή δεν είμαστε κάτω από νόμο, αλλά κάτω από χάρη; Μη γένοιτο.
16 Δεν ξέρετε ότι σε όποιον παριστάνετε τον εαυτό σας δούλους για υπακοή, είστε δούλοι εκείνου στον οποίο υπακούτε: 'Η της αμαρτίας για θάνατο ή της υπακοής για δικαιοσύνη;
17 Ευχαριστία, όμως, ανήκει στον Θεό, επειδή υπήρχατε δούλοι τής αμαρτίας, πλην υπακούσατε από καρδιάς στον τύπο τής διδασκαλίας, στον οποίο και παραδοθήκατε.
18 Και αφού ελευθερωθήκατε από την αμαρτία, γίνατε δούλοι στη δικαιοσύνη.
19 Ανθρώπινα μιλάω, εξαιτίας τής αδυναμίας τής σάρκας σας. Επειδή, καθώς παραστήσατε τα μέλη σας δούλα στην ακαθαρσία και στην ανομία για την ανομία, έτσι τώρα να παραστήσετε τα μέλη σας δούλα στη δικαιοσύνη για αγιασμό.
20 Επειδή, όταν υπήρχατε δούλοι τής αμαρτίας, ήσασταν ελεύθεροι από τη δικαιοσύνη.
21 Ποιον καρπό είχατε, λοιπόν, τότε από εκείνα τα έργα, για τα οποία τώρα ντρέπεστε; Επειδή, το τέλος εκείνων είναι θάνατος.
22 Αλλά, τώρα, καθώς ελευθερωθήκατε από την αμαρτία, και γίνατε δούλοι στον Θεό, έχετε τον καρπό σας σε αγιασμό το δε τέλος αιώνια ζωή.
23 Επειδή, ο μισθός τής αμαρτίας είναι θάνατος το χάρισμα, όμως, του Θεού αιώνια ζωή διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 7ο
Ο Μωσαϊκός Νόμος
1 'Η αγνοείτε, αδελφοί, (επειδή, μιλάω προς εκείνους που γνωρίζουν τον νόμο), ότι ο νόμος έχει κυριότητα επάνω στον άνθρωπο για όσον χρόνο ζει;
2 Επειδή, η παντρεμένη γυναίκα έχει δεθεί διαμέσου τού νόμου με τον άνδρα που βρίσκεται στη ζωή αν, όμως, ο άνδρας πεθάνει, απαλλάσσεται από τον νόμο τού άνδρα.
3 Επομένως, λοιπόν, αν, ενόσω ο άνδρας βρίσκεται στη ζωή, συζευχθεί με άλλον άνδρα, θα είναι μοιχαλίδα αν, όμως, ο άνδρας πεθάνει, είναι ελεύθερη από τον νόμο, ώστε να μη είναι μοιχαλίδα, αν συζευχθεί με άλλον άνδρα.
4 Λοιπόν, αδελφοί μου, κι εσείς θανατωθήκατε ως προς τον νόμο διαμέσου τού σώματος του Χριστού, για να συζευχθείτε με άλλον, με εκείνον που αναστήθηκε από τους νεκρούς, για να καρποφορήσουμε στον Θεό.
5 Επειδή, όταν εμείς ζούσαμε στη ζωή τής σάρκας, τα πάθη των αμαρτιών, εκείνα που ενεργούνταν εξαιτίας τού νόμου, ενεργούνταν μέσα στα μέλη μας, για να καρποφορήσουμε στον θάνατο
6 τώρα, όμως, απαλλαχτήκαμε από τον νόμο, αφού έχουμε πεθάνει σε σχέση με εκείνο που μας κρατούσε για να δουλεύουμε σύμφωνα με το νέο πνεύμα, και όχι σύμφωνα με το παλιό γράμμα.
Ο ξεπεσμένος άνθρωπος μπροστά στον Μωσαϊκό Νόμο
7 Τι θα πούμε, λοιπόν; Ο νόμος είναι αμαρτία; Μη γένοιτο αλλά, δεν γνώρισα την αμαρτία, παρά διαμέσου τού νόμου επειδή, και την επιθυμία δεν τη θα γνώριζα, αν ο νόμος δεν έλεγε: <<Μη επιθυμήσεις>>.
8 Και η αμαρτία, παίρνοντας αφορμή διαμέσου τής εντολής, γέννησε μέσα μου κάθε επιθυμία επειδή, χωρίς τον νόμο, η αμαρτία είναι νεκρή.
9 Και εγώ ζούσα κάποτε χωρίς νόμο αλλά, όταν ήρθε η εντολή, η αμαρτία ξαναζωντάνεψε, και εγώ πέθανα
10 και η εντολή, που μου δόθηκε για ζωή, αυτή βρέθηκε σε μένα για θάνατο.
11 Επειδή, η αμαρτία, παίρνοντας αφορμή διαμέσου τής εντολής, με εξαπάτησε, και διαμέσου αυτής με θανάτωσε.
12 'Ωστε, ο μεν νόμος είναι άγιος, και η εντολή άγια και δίκαιη και αγαθή.
13 'Ωστε, το αγαθό έγινε σε μένα θάνατος; Μη γένοιτο αλλά, η αμαρτία, για να φανεί ως αμαρτία, προξενώντας σε μένα θάνατο διαμέσου τού αγαθού, ώστε η αμαρτία να γίνει σε υπερβολικό βαθμό αμαρτωλή, διαμέσου τής εντολής.
14 Επειδή, ξέρουμε καλά ότι ο νόμος είναι πνευματικός εγώ, όμως, είμαι σαρκικός, πουλημένος κάτω από την εξουσία τής αμαρτίας.
15 Επειδή, δεν γνωρίζω εκείνο που κάνω για τον λόγο ότι, εκείνο που θέλω, δεν το κάνω, αλλά εκείνο που μισώ, αυτό κάνω.
16 Και αν εκείνο που δεν θέλω, αυτό κάνω, συμφωνώ με τον νόμο, ότι είναι καλός.
17 'Ομως, τώρα δεν το κάνω αυτό πλέον εγώ, αλλά η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου.
18 Επειδή, ξέρω ότι μέσα μου (δηλαδή, μέσα στη σάρκα μου) δεν κατοικεί αγαθό επειδή, το να θέλω, βρίσκεται κοντά μου, το να κάνω, όμως, το καλό, δεν το βρίσκω
19 επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω.
20 Και αν εγώ κάνω εκείνο που δεν θέλω, δεν το εργάζομαι πλέον εγώ, αλλά η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου.
21 Βρίσκω, λοιπόν, τούτον τον νόμο, ότι, ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, κοντά μου βρίσκεται το κακό.
22 Επειδή, βρίσκω μεν ευχαρίστηση στον νόμο τού Θεού κατά τον εσωτερικό άνθρωπο
23 όμως, βλέπω μέσα στα μέλη μου έναν άλλο νόμο, που αντιμάχεται στον νόμο τού νου μου, και με αιχμαλωτίζει στον νόμο τής αμαρτίας, που είναι μέσα στα μέλη μου.
24 Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου;
25 Ευχαριστώ τον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας. 'Αρα, λοιπόν, εγώ ο ίδιος με τον νου μεν δουλεύω στον νόμο τού Θεού με τη σάρκα, όμως, στον νόμο τής αμαρτίας.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 8ο
Ο Νόμος τού Πνεύματος της ζωής
1 Δεν υπάρχει, λοιπόν, τώρα καμιά κατάκριση για εκείνους που είναι στον Ιησού Χριστό, αυτούς που δεν περπατούν σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα.
2 Επειδή, ο νόμος τού Πνεύματος της ζωής, η οποία υπάρχει στον Ιησού Χριστό, με ελευθέρωσε από τον νόμο τής αμαρτίας και του θανάτου.
3 Επειδή, το αδύνατο στον νόμο, καθότι ήταν ανίσχυρος εξαιτίας τής σάρκας, ο Θεός, στέλνοντας τον δικό του Υιό με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας, και σε σχέση με την αμαρτία, κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα
4 για να εκπληρωθεί η δικαιοσύνη τού νόμου, σε μας, που δεν περπατάμε σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα.
5 Επειδή, εκείνοι που ζουν σύμφωνα με τη σάρκα, φρονούν αυτά που ζητάει η σάρκα ενώ, εκείνοι που ζουν σύμφωνα με το Πνεύμα, αυτά που ζητάει το Πνεύμα.
6 Για τον λόγο ότι, το φρόνημα της σάρκας είναι θάνατος ενώ, το φρόνημα του Πνεύματος, ζωή και ειρήνη.
7 Επειδή, το φρόνημα της σάρκας είναι έχθρα στον Θεό για τον λόγο ότι, στον νόμο τού Θεού δεν υποτάσσεται, αλλά ούτε μπορεί.
8 'Οσοι, όμως, είναι τής σάρκας δεν μπορούν να αρέσουν στον Θεό.
9 Εσείς, όμως, δεν είστε τής σάρκας, αλλά του Πνεύματος, αν το Πνεύμα τού Θεού κατοικεί μέσα σας. Αλλά, αν κάποιος δεν έχει το Πνεύμα τού Χριστού, αυτός δεν είναι δικός του.
10 Αν, όμως, ο Χριστός είναι μέσα σας, το μεν σώμα είναι νεκρό για την αμαρτία το δε πνεύμα ζωή για τη δικαιοσύνη.
11 Και αν το Πνεύμα εκείνου, που ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς, κατοικεί μέσα σας, αυτός που ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς, θα ζωοποιήσει και τα θνητά σας σώματα, διαμέσου τού Πνεύματός του, που κατοικεί μέσα σας.
Τα σαφή γνωρίσματα του ανθρώπου τού Πνεύματος
12 'Αρα, λοιπόν, αδελφοί, είμαστε χρεώστες, όχι στη σάρκα, ώστε να ζούμε σύμφωνα με τη σάρκα.
13 Επειδή, αν ζείτε σύμφωνα με τη σάρκα, πρόκειται να πεθάνετε, αν, όμως, διαμέσου τού Πνεύματος, θανατώνετε τις πράξεις τού σώματος, θα ζήσετε.
14 Επειδή, όσοι διοικούνται από το Πνεύμα τού Θεού, αυτοί είναι γιοι τού Θεού.
15 Δεδομένου ότι, δεν λάβατε πνεύμα δουλείας, ώστε πάλι να φοβάστε, αλλά λάβατε πνεύμα υιοθεσίας, με το οποίο κράζουμε: Αββά, Πατέρα.
16 Το ίδιο το Πνεύμα δίνει μαρτυρία, μαζί με το πνεύμα μας, ότι είμαστε παιδιά τού Θεού.
17 Και αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού αν συμπάσχουμε, για να γίνουμε και συμμέτοχοι της δόξας του.
Η αναμενόμενη δόξα των λυτρωμένων
18 Επειδή, θεωρώ ότι τα παθήματα του παρόντα καιρού δεν είναι άξια να συγκριθούν με τη δόξα που πρόκειται να αποκαλυφθεί σε μας.
Η αναμενόμενη αλλαγή τού Φυσικού Βασιλείου
19 Δεδομένου ότι, η μεγάλη προσδοκία τής κτίσης προσμένει τη φανέρωση των παιδιών τού Θεού.
20 Επειδή, η φύση υποτάχθηκε στη ματαιότητα, όχι θεληματικά, αλλά εξαιτίας εκείνου που την υπέταξε,
21 με την ελπίδα ότι, και η ίδια η κτίση θα ελευθερωθεί από τη δουλεία τής φθοράς, και θα μεταβεί στην ελευθερία τής δόξας των παιδιών τού Θεού.
22 Επειδή, ξέρουμε καλά ότι ολόκληρη η κτίση συστενάζει, και συμπάσχει με ωδίνες, μέχρι και τώρα.
23 Και όχι μονάχα αυτή, αλλά και εμείς οι ίδιοι που έχουμε την απαρχή τού Πνεύματος, και εμείς οι ίδιοι στενάζουμε μέσα μας, περιμένοντας την υιοθεσία, την απολύτρωση του σώματός μας.
24 Επειδή, σωθήκαμε με την ελπίδα ελπίδα, όμως, που κάποιος τη βλέπει, δεν είναι ελπίδα επειδή, εκείνο που κανείς βλέπει, γιατί και το ελπίζει;
25 Αν, όμως, ελπίζουμε εκείνο που δεν βλέπουμε, το περιμένουμε με υπομονή.
Η συμπαράσταση του Αγίου Πνεύματος
26 Παρόμοια, όμως, και το Πνεύμα συμβοηθάει στις ασθένειές μας επειδή, το τι να προσευχηθούμε, καθώς πρέπει, δεν ξέρουμε, αλλά το ίδιο το Πνεύμα ικετεύει για χάρη μας με στεναγμούς αλάλητους.
27 Κι αυτός που ερευνά τις καρδιές ξέρει τι είναι το φρόνημα του Πνεύματος, ότι ικετεύει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού για χάρη των άγιων.
Ο Θεός απέναντι σ' αυτούς που Τον αγαπούν
28 Και ξέρουμε ότι όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τους προσκαλεσμένους σύμφωνα με τον προορισμό του.
29 Επειδή, όσους προγνώρισε, αυτούς και προόρισε να γίνουν σύμμορφοι με την εικόνα τού Υιού του, για να είναι αυτός πρωτότοκος ανάμεσα σε πολλούς αδελφούς
30 και όσους προόρισε, τούτους και κάλεσε και όσους κάλεσε, τούτους και δικαίωσε και όσους δικαίωσε, τούτους και δόξασε.
Ποια απάντηση έχουμε για την προσφορά τής αγάπης τού Θεού;
31 Τι θα πούμε, λοιπόν, απέναντι σ' αυτά; Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος θα είναι εναντίον μας;
32 Επειδή, αυτός, που τον ίδιο του τον Υιό δεν λυπήθηκε, αλλά τον παρέδωσε για χάρη όλων μας, πώς και μαζί μ' αυτόν δεν θα χαρίσει σε μας τα πάντα;
33 Ποιος θα κατηγορήσει τούς εκλεκτούς τού Θεού; Ο Θεός είναι αυτός που τους ανακηρύσσει δίκαιους.
34 Ποιος θα είναι εκείνος που τους κατακρίνει; Ο Χριστός είναι αυτός που πέθανε, επιπλέον δε και αναστήθηκε, ο οποίος και είναι στα δεξιά τού Θεού, ο οποίος και μεσιτεύει για μας.
35 Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη τού Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότητα ή κίνδυνος ή μάχαιρα;
36 (Καθώς είναι γραμμένο: <<'Οτι για χάρη σου θανατωνόμαστε όλη την ημέρα λογαριαστήκαμε σαν πρόβατα για σφαγή>>).
37 Σε όλα αυτά, όμως, υπερνικούμε, διαμέσου εκείνου που μας αγάπησε.
38 Επειδή, είμαι πεπεισμένος ότι, ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα
39 ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε κάποια άλλη κτίση, θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη τού Θεού, η οποία υπάρχει στον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 9ο
Το σωτηριακό σχέδιο τού Θεού για τον Ισραήλ
1 ΣΑΣ λέω αλήθεια, εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι, (έχοντας τη συνείδησή μου να συμμαρτυρεί μαζί μου, με επιβεβαίωση από το 'Αγιο Πνεύμα),
2 ότι έχω μεγάλη λύπη και αδιάκοπη οδύνη μέσα στην καρδιά μου.
3 Επειδή, ευχόμουν εγώ ο ίδιος να είμαι ανάθεμα από τον Χριστό χάρη των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα
4 που είναι Ισραηλίτες, των οποίων είναι η υιοθεσία, και η δόξα, και οι διαθήκες, και η νομοθεσία, και η λατρεία, και οι υποσχέσεις
5 των οποίων είναι οι πατέρες, και από τους οποίους γεννήθηκε ο Χριστός, όσον αφορά τη σάρκα, αυτός που είναι επάνω σε όλους ευλογητός Θεός στους αιώνες. Αμήν.
6 Αλλά, δεν είναι δυνατόν ότι ξέπεσε ο λόγος τού Θεού. Επειδή, όλοι από τον Ισραήλ, αυτοί δεν είναι Ισραήλ.
7 Ούτε επειδή είναι σπέρμα τού Αβραάμ, γι' αυτό είναι όλοι παιδιά αλλά, <<στον Ισαάκ θα αποκληθεί σε σένα σπέρμα>>.
8 Δηλαδή, τα παιδιά κατά σάρκα, αυτά δεν είναι παιδιά τού Θεού αλλά, τα παιδιά τής υπόσχεσης λογαριάζονται για σπέρμα.
9 Επειδή, ο λόγος τής υπόσχεσης είναι τούτος: <<Κατά την ίδια εποχή θάρθω, και η Σάρρα θα έχει έναν γιο>>.
10 Και όχι μονάχα αυτό, αλλά και η Ρεβέκκα, όταν συνέλαβε δύο από έναν άνδρα, από τον Ισαάκ τον πατέρα μας
11 (επειδή, πριν ακόμα γεννηθούν τα παιδιά, και πριν κάνουν κάτι, αγαθό ή κακό, για να μένει ο προορισμός τού Θεού κατ' εκλογήν, όχι από τα έργα, αλλά από εκείνον που καλεί),
12 ειπώθηκε σ' αυτήν ότι: <<Ο μεγαλύτερος θα γίνει δούλος στον μικρότερο>>.
13 Καθώς είναι γραμμένο: <<Τον Ιακώβ αγάπησα, ενώ τον Ησαύ τον μίσησα>>.
14 Τι, λοιπόν, θα πούμε; Μήπως υπάρχει αδικία στον Θεό; Μη γένοιτο.
15 Επειδή, λέει στον Μωυσή: <<Θα ελεήσω όποιον ελεώ, και θα σπλαχνιστώ όποιον σπλαχνίζομαι>>.
16 'Αρα, λοιπόν, δεν εξαρτάται από εκείνον που θέλει ούτε από εκείνον που τρέχει, αλλά από τον Θεό που ελεεί.
17 Επειδή, η γραφή λέει στον Φαραώ ότι: <<Γι' αυτό τον σκοπό σε ανύψωσα, για να δείξω σε σένα τη δύναμή μου, και για να εξαγγελθεί το όνομά μου σε όλη τη γη>>.
18 'Αρα, λοιπόν, όποιον θέλει ελεεί και όποιον θέλει, σκληραίνει.
Οργή και έλεος του Θεού
19 Θα μου πεις, λοιπόν: Ο Θεός γιατί πλέον κατηγορεί; Στο θέλημά του ποιος εναντιώνεται;
20 Αλλά, μάλιστα, εσύ, ω άνθρωπε, ποιος είσαι που αντιμιλάς στον Θεό; Μήπως το πλάσμα θα πει σ' αυτόν που το έπλασε: Γιατί με έπλασες έτσι;
21 'Η, δεν έχει εξουσία ο κεραμέας επάνω στον πηλό, από το ίδιο μίγμα να κάνει το ένα μεν σκεύος για χρήση τιμητική, το άλλο δε για χρήση όχι τιμητική;
22 Και τι, αν ο Θεός, θέλοντας να δείξει την οργή του και να κάνει γνωστή τη δύναμή του, υπέφερε με πολλή μακροθυμία σκεύη οργής καταρτισμένα σε απώλεια;
23 Και για να γνωστοποιήσει τον πλούτο τής δόξας του σε σκεύη ελέους, που προετοίμασε για δόξα,
24 εμάς, που μας κάλεσε, όχι μονάχα από τους Ιουδαίους, αλλά και από τα έθνη;
25 'Οπως λέει και στον Ωσηέ: <<Θα αποκαλέσω λαό μου, αυτόν που δεν είναι λαός μου, και αγαπημένη, αυτήν που δεν είναι αγαπημένη>>.
26 <<Και στον τόπο που τους ειπώθηκε: Δεν είστε λαός μου, εκεί θα αποκληθούν γιοι τού ζωντανού Θεού>>.
27 Και ο Ησαϊας κράζει υπέρ του Ισραήλ: <<Αν και ο αριθμός των γιων τού Ισραήλ είναι σαν την άμμο τής θάλασσας, το υπόλειμμά τους θα σωθεί
28 επειδή, ο Κύριος θα τελειώσει και θα κάνει γρήγορα λογαριασμό με δικαιοσύνη, δεδομένου ότι θα κάνει λογαριασμό με γρήγορους ρυθμούς επάνω στη γη>>.
29 Και όπως προείπε ο Ησαϊας: <<Αν ο Κύριος Σαβαώθ δεν άφηνε σε μας σπέρμα, σαν τα Σόδομα θα είχαμε γίνει, και με τα Γόμορρα θα είχαμε εξομοιωθεί>>.
Η δικαιοσύνη με βάση την πίστη
30 Τι θα πούμε, λοιπόν; 'Οτι τα έθνη, που δεν ζητούσαν δικαιοσύνη, έφτασαν σε δικαιοσύνη, δικαιοσύνη όμως που στηρίζεται στην πίστη
31 ενώ ο Ισραήλ, ζητώντας νόμο δικαιοσύνης, σε νόμο δικαιοσύνης δεν έφτασε.
32 Γιατί; Επειδή, δεν τη ζητούσε με βάση την πίστη, αλλά ως αποτέλεσμα των έργων τού νόμου. Επειδή, πρόσκοψαν στην πέτρα τού προσκόμματος
33 όπως είναι γραμμένο: <<Δέστε, βάζω στη Σιών λίθον προσκόμματος, και πέτρα σκανδάλου, και κάθε ένας που πιστεύει σ' αυτόν δεν θα ντροπιαστεί>>.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 10ο
Το ευαγγέλιο για τον Ισραήλ, αλλά και για όλους: Το περιεχόμενό του και η απλότητά του
1 ΑΔΕΛΦΟΙ, η επιθυμία τής καρδιάς μου, και η δέησή μου προς τον Θεό υπέρ του Ισραήλ, είναι για τη σωτηρία τους.
2 Βέβαια, δίνω μαρτυρία γι' αυτούς, ότι έχουν ζήλο Θεού, όχι όμως με επίγνωση.
3 Επειδή, μη γνωρίζοντας τη δικαιοσύνη τού Θεού, και ζητώντας να συστήσουν τη δική τους δικαιοσύνη, δεν υποτάχθηκαν στη δικαιοσύνη τού Θεού.
4 Αφού, το τέλος τού νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνη σε κάθε έναν που πιστεύει.
5 Δεδομένου ότι, ο Μωυσής γράφει για τη δικαιοσύνη, αυτήν που προέρχεται από τον νόμο, λέγοντας ότι: <<Ο άνθρωπος που κάνει αυτά, θα ζήσει διαμέσου αυτών>>.
6 Η δικαιοσύνη, όμως, με βάση την πίστη, λέει ως εξής: <<Μη πεις στην καρδιά σου: Ποιος θα ανέβει στον ουρανό;>>. Δηλαδή, για να κατεβάσεις τον Χριστό
7 ή: Ποιος θα κατέβει στην άβυσσο; Δηλαδή, για να ανεβάσεις τον Χριστό από τους νεκρούς.
8 Αλλά, τι λέει; <<Κοντά σου είναι ο λόγος, στο στόμα σου, και στην καρδιά σου>> δηλαδή, ο λόγος τής πίστης που κηρύττομε
9 ότι, αν με το στόμα σου ομολογήσεις Κύριο, τον Ιησού, και μέσα στην καρδιά σου πιστέψεις ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς
10 επειδή, με την καρδιά πιστεύει κάποιος προς δικαιοσύνη, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρία
11 δεδομένου ότι, η γραφή λέει: <<Καθένας που πιστεύει σ' αυτόν, δεν θα ντροπιαστεί>>.
12 Μια που, δεν υπάρχει διαφορά, και του Ιουδαίου και του 'Ελληνα για τον λόγο ότι, ο ίδιος Κύριος είναι για όλους, πλούσιος προς όλους εκείνους που τον επικαλούνται.
13 Επειδή, <<καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί>>.
Η ευθύνη τής διακήρυξης του ευαγγελίου
14 Πώς, λοιπόν, θα επικαλεστούν εκείνον στον οποίο δεν πίστεψαν; Και πώς θα πιστέψουν σ' εκείνον, για τον οποίο δεν άκουσαν; Και πώς θα ακούσουν, χωρίς να υπάρχει εκείνος που κηρύττει;
15 Και πώς θα κηρύξουν, αν δεν αποσταλούν; 'Οπως είναι γραμμένο: <<Πόσο ωραία είναι τα πόδια εκείνων που ευαγγελίζονται ειρήνη, εκείνων που ευαγγελίζονται τα αγαθά!>>.
16 Αλλά, δεν υπάκουσαν όλοι στο ευαγγέλιο επειδή, ο Ησαϊας λέει: <<Κύριε, ποιος πίστεψε στο κήρυγμά μας;>>.
17 Επομένως, η πίστη είναι διαμέσου τής ακοής η δε ακοή διαμέσου τού λόγου τού Θεού.
Ο Ισραήλ έχει ποικιλότροπα ακούσει
18 Λέω, όμως: Μήπως δεν άκουσαν; Μάλιστα, <<σε ολόκληρη τη γη αντήχησε η φωνή τους, και στα πέρατα της οικουμένης τα λόγια τους>>.
19 Αλλά, λέω: Μήπως ο Ισραήλ δεν γνώρισε; Πρώτος ο Μωυσής λέει: <<Εγώ θα σας παροξύνω σε ζηλοτυπία με ένα μη έθνος, θα σας παροργίσω με ένα ασύνετο έθνος>>.
20 Και ο Ησαϊας αποτολμάει και λέει: <<Βρέθηκα από εκείνους που δεν με ζητούσαν, και φανερώθηκα σ' εκείνους που δεν ρωτούσαν για μένα>>.
21 Αλλά, προς τον Ισραήλ λέει: 'Ολη την ημέρα άπλωσα τα χέρια μου προς έναν λαό που απειθεί και αντιμιλάει>>.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 11ο
Ο Ισραήλ είχε πάντα ένα υπόλειμμα
1 Λέω, λοιπόν: Μήπως ο Θεός απέρριψε τον λαό του; Μη γένοιτο επειδή, και εγώ Ισραηλίτης είμαι, από το σπέρμα τού Αβραάμ, από τη φυλή τού Βενιαμίν.
2 Ο Θεός δεν απέρριψε τον λαό του, που τον προγνώρισε. 'Η, δεν ξέρετε τι λέει η γραφή για τον Ηλία; Πώς μιλάει στον Θεό ενάντια στον Ισραήλ, λέγοντας:
3 <<Κύριε, θανάτωσαν τους προφήτες σου, και κατέσκαψαν τα θυσιαστήριά σου και εναπέμεινα μόνος εγώ, και ζητούν την ψυχή μου>>.
4 Αλλά, τι του αποκρίνεται ο Θεός; <<'Αφησα στον εαυτό μου 7.000 άνδρες, που δεν έκαμψαν το γόνατο στον Βάαλ>>.
5 'Ετσι, λοιπόν, και στον τωρινό καιρό απέμεινε κάποιο υπόλειμμα, σύμφωνα με εκλογή κατά χάρη.
6 Αν, όμως, είναι κατά χάρη, δεν είναι πλέον από έργα επειδή, τότε η χάρη δεν γίνεται πλέον χάρη. Αν, όμως, είναι από έργα, δεν είναι πλέον χάρη επειδή, το έργο δεν είναι πλέον έργο.
7 Τι, λοιπόν; Ο Ισραήλ δεν πέτυχε εκείνο που ζητάει οι εκλεκτοί, όμως, το πέτυχαν, αλλά οι υπόλοιποι τυφλώθηκαν
8 (όπως είναι γραμμένο: <<Ο Θεός έδωσε σ' αυτούς πνεύμα νυσταγμού, μάτια για να μη βλέπουν, και αυτιά για να μη ακούν>>) μέχρι τη σημερινή ημέρα.
9 Και ο Δαβίδ λέει: <<Ας γίνει το τραπέζι τους σε παγίδα, και σε ενέδρα, και σε σκάνδαλο, και σε ανταπόδομα σ' αυτούς
10 ας σκοτιστούν τα μάτια τους για να μη βλέπουν και τη ράχη τους κύρτωσε για πάντα>>.
Πτώση τού Ισραήλ. Είσοδος των εθνών
11 Λέω, λοιπόν: Μήπως σκόνταψαν, για να πέσουν; Μη γένοιτο αλλά, με την πτώση τους έγινε η σωτηρία στα έθνη, για να τους παρακινήσει σε ζηλοτυπία.
12 Και αν η πτώση τους είναι πλούτος τού κόσμου, και η ελάττωσή τους πλούτος των εθνών, πόσο μάλλον η ολοκληρωτική επιστροφή τους;
13 Επειδή, λέω σε σας, τα έθνη, (εφόσον μεν εγώ είμαι απόστολος των εθνών, τη διακονία μου δοξάζω),
14 ίσως παρακινήσω σε ζηλοτυπία αυτούς που είναι σάρκα μου, και σώσω μερικούς απ' αυτούς.
15 Επειδή, αν η αποβολή τους είναι συμφιλίωση του κόσμου, τι θα είναι η πρόσληψή τους, παρά ζωή από τους νεκρούς;
16 Και αν η ζύμη είναι άγια, είναι και το φύραμα και αν η ρίζα είναι άγια, είναι και τα κλαδιά
17 αλλά, αν μερικά από τα κλαδιά αποκόπηκαν, εσύ μάλιστα, ενώ ήσουν αγριελιά, μπολιάστηκες ανάμεσα σ' αυτά, και έγινες ενεργά συμμέτοχη με τη ρίζα και με το πάχος τού ήμερου ελιόδεντρου,
18 μη καυχάσαι σε βάρος των κλαδιών αν, όμως, καυχάσαι σε βάρος τους, εσύ δεν βαστάζεις τη ρίζα, αλλά η ρίζα εσένα.
Προειδοποίηση από την υψηλοφροσύνη
19 Θα πεις, λοιπόν: Αποκόπηκαν τα κλαδιά, για να μπολιαστώ εγώ.
20 Καλώς εξαιτίας τής απιστίας αποκόπηκαν, εσύ όμως στέκεσαι εξαιτίας τής πίστης. Μη υψηλοφρονείς, αλλά να φοβάσαι
21 επειδή, αν ο Θεός δεν λυπήθηκε τα φυσικά κλαδιά, πρόσεχε μήπως δεν λυπηθεί ούτε εσένα.
22 Δες, λοιπόν, την αγαθότητα και την αυστηρότητα του Θεού επάνω μεν σ' εκείνους που έπεσαν, την αυστηρότητα επάνω δε σε σένα, την αγαθότητα, αν επιμείνεις στην αγαθότητα επειδή, διαφορετικά, κι εσύ θα αποκοπείς.
23 Και εκείνοι, μάλιστα, αν δεν επιμείνουν στην απιστία, θα μπολιαστούν δεδομένου ότι, ο Θεός είναι δυνατός κι αυτούς, επίσης, να μπολιάσει.
24 Επειδή, αν εσύ αποκόπηκες από τη φυσική αγριελιά και μπολιάστηκες, παρά φύση, σε ήμερο ελιόδεντρο, πόσο μάλλον αυτοί, τα φυσικά κλαδιά, θα μπολιαστούν στο ίδιο τους το ελιόδεντρο;
Η ανόρθωση του λαού Ισραήλ
25 Επειδή, δεν θέλω να αγνοείτε, αδελφοί, το μυστήριο τούτο (για να μη υψηλοφρονείτε), ότι στον Ισραήλ έγινε τύφλωση κατά ένα μέρος, μέχρις ότου μπουν μέσα όλα τα έθνη
26 και έτσι, ολόκληρος ο Ισραήλ θα σωθεί, όπως είναι γραμμένο: <<Από τη Σιών θάρθει ο Λυτρωτής, και θα αποδιώξει τις ασέβειες από τον Ιακώβ.
27 Κι αυτή είναι από μένα η διαθήκη σ' αυτούς, όταν αφαιρέσω τις αμαρτίες τους>>.
28 Σύμφωνα μεν με το ευαγγέλιο είναι εχθροί για σας σύμφωνα, όμως, με την εκλογή είναι αγαπητοί για τους πατέρες.
29 Επειδή, τα χαρίσματα και η πρόσκληση του Θεού δεν επιδέχονται μεταμέλεια.
30 Δεδομένου ότι, όπως κι εσείς απειθήσατε κάποτε στον Θεό, τώρα όμως ελεηθήκατε μέσα στην απείθεια τούτων,
31 έτσι κι αυτοί, τώρα απείθησαν στο δικό σας έλεος, για να ελεηθούν κι αυτοί.
32 Επειδή, ο Θεός έκλεισε τους πάντες μέσα στην απείθεια, για να ελεήσει τους πάντες.
Εξύμνηση του Θεού για τη σοφία Του
33 Ω, βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσης Θεού! Πόσο ανεξερεύνητες είναι οι κρίσεις του, και ανεξιχνίαστοι οι δρόμοι του!
34 Επειδή, <<ποιος, γνώρισε τον νου τού Κυρίου; 'Η, ποιος έγινε σύμβουλός του;>>.
35 <<Ποιος, πρώτος, έδωσε κάτι σ' αυτόν, για να του γίνει ανταπόδοση;>>.
36 Επειδή, απ' αυτόν, και διαμέσου αυτού, και σ' αυτόν είναι τα πάντα σ' αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες. Αμήν.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 12ο
Ο μόνος λογικός τρόπος λατρείας
1 ΣΑΣ παρακαλώ, λοιπόν, αδελφοί, χάρη των οικτιρμών τού Θεού, να παραστήσετε τα σώματά σας ως θυσία ζωντανή, άγια, ευάρεστη στον Θεό, η οποία είναι η λογική σας λατρεία.
2 Και μη συμμορφώνεστε με τούτο τον αιώνα, αλλά μεταμορφώνεστε διαμέσου τής ανακαίνισης του νου σας, ώστε να δοκιμάζετε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο.
Η ποικιλόμορφη χάρη τού Θεού για υπηρεσία
3 Επειδή, με τη χάρη που μου δόθηκε, λέω σε κάθε έναν που είναι ανάμεσά σας, να μη φρονεί ψηλότερα απ' ό,τι πρέπει να φρονεί, αλλά να φρονεί ώστε να σωφρονεί, σύμφωνα με το μέτρο τής πίστης, που ο Θεός μοίρασε σε κάθε έναν.
4 Επειδή, όπως σε ένα σώμα έχουμε πολλά μέλη, όλα όμως τα μέλη δεν έχουν το ίδιο έργο
5 έτσι κι εμείς οι πολλοί ένα σώμα είμαστε εν Χριστώ, και ο καθένας μέλη με τους άλλους.
6 'Εχοντας, μάλιστα, διάφορα χαρίσματα, σύμφωνα με τη χάρη που δόθηκε σε μας, είτε προφητεία, ας προφητεύουμε σύμφωνα με την αναλογία τής πίστης
7 είτε διακονία, ας καταγινόμαστε στη διακονία είτε κάποιος διδάσκει, ας καταγίνεται στη διδασκαλία
8 είτε κάποιος προτρέπει, στην προτροπή αυτός που μεταδίδει, ας μεταδίδει με απλότητα ο προϊστάμενος, ας προϊσταται με επιμέλεια αυτός που ελεεί, ας ελεεί με πρόσχαρη διάθεση.
Πολύτιμες πρακτικές συμβουλές
9 Η αγάπη ας είναι ανυπόκριτη αποστρέφεστε το πονηρό, προσκολλάστε στο αγαθό.
10 Γίνεστε φιλόστοργοι ο ένας προς τον άλλον διαμέσου τής φιλαδελφίας, προλαβαίνοντας να τιμάτε ο ένας τον άλλον,
11 στον ζήλο, μη είστε οκνηροί στο πνεύμα, να πάλλεστε από θέρμη τον Κύριο να υπηρετείτε ως δούλοι
12 στην ελπίδα, να χαίρεστε στη θλίψη, να υπομένετε στην προσευχή, να προσκαρτείτε
13 στις ανάγκες των αγίων, να έχετε συμμετοχή τη φιλοξενία να επιδιώκετε.
14 Ευλογείτε αυτούς που σας καταδιώκουν ευλογείτε, και μη καταριέστε.
15 Χαίρεστε μ' αυτούς που χαίρονται, και κλαίτε μ' αυτούς που κλαίνε.
16 Να έχετε το ίδιο φρόνημα ο ένας προς τον άλλον μη υψηλοφρονείτε, αλλά συγκαταβαίνετε στους ταπεινούς μη φαντάζεστε τους εαυτούς σας φρόνιμους.
17 Σε κανέναν μη ανταποδίδετε κακό αντί κακού προνοείτε τα καλά μπροστά σε όλους τούς ανθρώπους.
18 Αν είναι δυνατόν, όσον αφορά το δικό σας μέρος, ειρηνεύετε με όλους τούς ανθρώπους.
19 Αγαπητοί, μη εκδικείτε τον εαυτό σας αλλά, δώστε τόπο στην οργή επειδή, είναι γραμμένο: <<Σε μένα ανήκει η εκδίκηση εγώ θα κάνω ανταπόδοση, λέει ο Κύριος>>.
20 Αν, λοιπόν, ο εχθρός σου πεινάει, δίνε του να φάει αν διψάει, δίνε του να πιει επειδή, κάνοντας αυτό, θα επισωρεύσεις κάρβουνα φωτιάς επάνω στο κεφάλι του.
21 Μη νικάσαι από το κακό, αλλά νίκα το κακό διαμέσου τού αγαθού.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 13ο
ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΛΥΤΡΩΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ
1. Υποταγή στις ανώτερες εξουσίες
1 ΚΑΘΕ ψυχή ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες επειδή, δεν υπάρχει εξουσία, παρά μονάχα από τον Θεό και οι υπάρχουσες εξουσίες, είναι ταγμένες από τον Θεό.
2 'Ωστε, εκείνος που εναντιώνεται στην εξουσία, εναντιώνεται στη διαταγή τού Θεού κι αυτοί που εναντιώνονται θα πάρουν επάνω τους καταδίκη.
3 Επειδή, οι άρχοντες δεν είναι φόβος για τα αγαθά έργα, αλλά για τα κακά. Θέλεις, όμως, να μη φοβάσαι την εξουσία; Κάνε το καλό, και θα έχεις έπαινο απ' αυτή
4 επειδή, ο άρχοντας είναι υπηρέτης τού Θεού σε σένα για το καλό. Αν, όμως, κάνεις το κακό, να φοβάσαι για τον λόγο ότι, δεν φοράει μάταια τη μάχαιρα επειδή, είναι υπηρέτης τού Θεού, εκδικητής, για να εκτελεί την οργή ενάντια σ' εκείνον που κάνει το κακό.
5 Γι' αυτό, είναι ανάγκη να υποτάσσεστε, όχι μονάχα για την οργή, αλλά και για τη συνείδηση.
6 Δεδομένου ότι, γι' αυτό πληρώνετε και φόρους επειδή, είναι υπηρέτες τού Θεού, καθώς ενασχολούνται ειδικά μ' αυτό.
7 Αποδώστε, λοιπόν, σε όλους εκείνα που οφείλετε: Σε όποιον οφείλετε τον φόρο, τον φόρο σε όποιον οφείλετε τον δασμό, τον δασμό σε όποιον οφείλετε τον φόβο, τον φόβο σε όποιον οφείλετε την τιμή, την τιμή.
2. Η αγάπη απέναντι στον συνάνθρωπο
8 Σε κανέναν να μη οφείλετε τίποτε, παρά μονάχα το να αγαπάτε ο ένας τον άλλον επειδή, εκείνος που αγαπάει τον άλλον, εκπληρώνει τον νόμο.
9 Δεδομένου ότι, το: <<Μη μοιχεύσεις, Μη φονεύσεις, Μη κλέψεις, Μη ψευδομαρτυρήσεις, Μη επιθυμήσεις>>, και κάθε άλλη εντολή, συμπεριλαμβάνεται μέσα σε τούτο τον λόγο, στο: <<Θα αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου>>.
10 Η αγάπη κακό δεν κάνει στον πλησίον η αγάπη, λοιπόν, είναι εκπλήρωση του νόμου.
3. Επειδή, μάλιστα, το Τέλος πλησίασε
11 Και, μάλιστα, γνωρίζοντας τον καιρό ότι είναι ήδη ώρα να εγερθούμε από τον ύπνο επειδή, η σωτηρία βρίσκεται σε μας πλησιέστερα, παρά όταν πιστέψαμε.
12 Η νύχτα προχώρησε, η δε ημέρα πλησίασε ας απορρίψουμε, λοιπόν, τα έργα τού σκότους, και ας ντυθούμε τα όπλα τού φωτός.
13 Ας περπατήσουμε με ευπρέπεια, όπως σε ημέρα όχι σε γλεντοκόπια και μέθες, όχι σε κρεβάτια και ασέλγειες, όχι σε φιλονικία και φθόνο.
14 Αλλά, ντυθείτε τον Κύριο Ιησού Χριστό, και μη φροντίζετε για τη σάρκα, στο να εκτελείτε τις επιθυμίες της.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 14ο
Η στάση μας απέναντι στους ασθενείς στην πίστη
1 ΕΚΕΙΝΟΝ δε που ασθενεί στην πίστη, να τον δέχεστε, όχι σε διακρίσεις συλλογισμών.
2 'Αλλος μεν πιστεύει ότι μπορεί να τα τρώει όλα αυτός, όμως, που ασθενεί τρώει λάχανα.
3 Εκείνος που τρώει, ας μη καταφρονεί αυτόν που δεν τρώει κι αυτός που δεν τρώει, ας μη κρίνει εκείνον που τρώει επειδή, ο Θεός τον δέχθηκε.
4 Εσύ ποιος είσαι που κρίνεις έναν ξένο δούλο; Στον δικό του Κύριο στέκεται ή πέφτει όμως, θα σταθεί όρθιος επειδή, ο Θεός είναι δυνατός να τον στήσει όρθιο.
5 'Αλλος μεν κρίνει μία ημέρα αγιότερη παρά μία άλλη ημέρα, άλλος όμως κρίνει ίση κάθε ημέρα. Κάθε ένας ας είναι πληροφορημένος στον δικό του νου.
6 Εκείνος που παρατηρεί την ημέρα, την παρατηρεί για τον Κύριο, και εκείνος που δεν παρατηρεί την ημέρα, για τον Κύριο δεν την παρατηρεί. Αυτός που τρώει, για τον Κύριο τρώει επειδή, ευχαριστεί τον Θεό και εκείνος που δεν τρώει, για τον Κύριο δεν τρώει, και ευχαριστεί τον Θεό.
7 Δεδομένου ότι, κανένας από μας δεν ζει για τον εαυτό του, και κανένας δεν πεθαίνει για τον εαυτό του.
8 Επειδή, και αν ζούμε, για τον Κύριο ζούμε και αν πεθαίνουμε, για τον Κύριο πεθαίνουμε. Και αν, λοιπόν, ζούμε, και αν πεθαίνουμε, του Κυρίου είμαστε.
9 Επειδή, γι' αυτό ο Χριστός και πέθανε και αναστήθηκε και ξανάζησε, για να είναι Κύριος και νεκρών και ζωντανών.
10 Εσύ, όμως, γιατί κρίνεις τον αδελφό σου; 'Η, κι εσύ, γιατί εξουθενώνεις τον αδελφό σου; Επειδή, όλοι εμείς θα παρασταθούμε στο βήμα τού Χριστού.
11 Καθότι, είναι γραμμένο: <<Ζω εγώ>> λέει ο Κύριος <<ότι σε μένα θα κάμψει κάθε γόνατο, και κάθε γλώσσα θα δοξολογήσει τον Θεό>>.
12 'Αρα, λοιπόν, κάθε ένας από μας θα δώσει λόγο για τον εαυτό του στον Θεό.
13 Λοιπόν, ας μη κρίνουμε πλέον ο ένας τον άλλον αλλά, κρίνετε μάλλον τούτο, το να μη βάζετε πρόσκομμα στον αδελφό ή σκάνδαλο.
Οι αποφάσεις και οι πράξεις πρέπει να κινούνται από πίστη
14 Ξέρω και είμαι πεπεισμένος στον Κύριο Ιησού, ότι τίποτε δεν υπάρχει ακάθαρτο από μόνο του, παρά σ' εκείνον που στοχάζεται κάτι ότι είναι ακάθαρτο, σ' εκείνον είναι ακάθαρτο.
15 Αν, όμως, ο αδελφός σου λυπάται εξαιτίας κάποιου φαγητού, δεν περπατάς πλέον με αγάπη. Μη φέρνεις με το φαγητό σου σε απώλεια εκείνον, χάρη τού οποίου πέθανε ο Χριστός.
16 Το αγαθό σας, λοιπόν, ας μη δυσφημείται.
17 Δεδομένου ότι, η βασιλεία τού Θεού δεν είναι φαγητό και πιοτό, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω
18 επειδή, εκείνος που, ως δούλος, υπηρετεί σ' αυτά τον Χριστό, ευαρεστεί τον Θεό, και ευδοκιμεί ανάμεσα στους ανθρώπους.
19 Επομένως, λοιπόν, ας ζητάμε εκείνα που είναι για την ειρήνη, και εκείνα που είναι για την οικοδομή τού ενός για τον άλλον.
20 Μη καταστρέφεις το έργο τού Θεού εξαιτίας κάποιου φαγητού. 'Ολα μεν είναι καθαρά όμως, είναι κακό στον άνθρωπο που τρώει με σκάνδαλο.
21 Είναι καλό το να μη φας κρέας ούτε να πιεις κρασί ούτε να πράξεις κάτι στο οποίο σκοντάφτει ο αδελφός σου ή σκανδαλίζεται ή ασθενεί.
22 Εσύ έχεις πίστη έχε την μέσα σου, μπροστά στον Θεό μακάριος είναι εκείνος που δεν κατακρίνει τον εαυτό του σ' εκείνο που αποδέχεται.
23 'Οποιος, όμως, αμφιβάλλει, αν φάει, κατακρίνεται επειδή, δεν τρώει από πίστη και κάθε τι που δεν γίνεται από πίστη, είναι αμαρτία.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 15ο
Οι πιο δυνατοί να βαστάζουν τα ασθενήματα των αδυνάτων
1 Οφείλουμε, μάλιστα, εμείς οι δυνατοί να βαστάζουμε τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσουμε στον εαυτό μας
2 αλλά, κάθε ένας από μας ας αρέσει στον πλησίον για το καλό προς οικοδομή.
3 Δεδομένου ότι, και ο Χριστός δεν άρεσε στον εαυτό του, αλλά όπως είναι γραμμένο: <<Οι ονειδισμοί, αυτών που ονείδιζαν εσένα, έπεσαν επάνω μου>>.
4 Επειδή, όσα γράφτηκαν από πριν, γράφτηκαν από πριν για τη δική μας διδασκαλία, για να έχουμε την ελπίδα με την υπομονή και την παρηγορία των γραφών.
5 Και ο Θεός τής υπομονής και της παρηγορίας είθε να σας δώσει να φρονείτε το ίδιο μεταξύ σας σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού
6 για να δοξάζετε με μια ψυχή, με ένα στόμα, τον Θεό και Πατέρα τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
7 Γι' αυτό, προσδέχεστε ο ένας τον άλλον, όπως και ο Χριστός προσδέχθηκε εμάς προς δόξαν τού Θεού.
Ο Ιησούς επιβεβαίωσε τις υποσχέσεις τής Παλαιάς Διαθήκης
8 Και σας λέω, ότι, ο Ιησούς Χριστός έγινε διάκονος της περιτομής χάρη τής αλήθειας τού Θεού, για να βεβαιώσει τις υποσχέσεις που δόθηκαν στους πατέρες
9 και για να δοξάσουν τα έθνη τον Θεό για το έλεός του, όπως είναι γραμμένο: <<Γι' αυτό θα σε υμνώ ανάμεσα στα έθνη, και θα ψάλλω στο όνομά σου>>.
10 Και, πάλι, λέει: <<Ευφρανθείτε έθνη, μαζί με τον λαό του>>.
11 Και πάλι: <<Αινείτε τον Κύριο, όλα τα έθνη, και δοξολογείτε αυτόν, όλοι οι λαοί>>.
12 Και ο Ησαϊας λέει πάλι: <<Θα είναι η ρίζα τού Ιεσσαί>> κι <<αυτός που εγείρεται για να βασιλεύει επάνω στα έθνη σ' αυτόν τα έθνη θα ελπίσουν>>.
13 Και ο Θεός τής ελπίδας είθε να σας γεμίσει με κάθε χαρά και ειρήνη καθώς ασκείτε πίστη, ώστε να περισσεύετε στην ελπίδα με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Ο Παύλος και η διακονία του ανάμεσα στα έθνη
14 Είμαι δε, αδελφοί μου, και εγώ ο ίδιος πεπεισμένος για σας, ότι κι εσείς είστε πλήρεις από αγαθοσύνη, γεμάτοι από κάθε γνώση, ώστε να μπορείτε και να νουθετείτε ο ένας τον άλλον.
15 'Ομως, σας έγραψα, αδελφοί, με κάπως περισσότερη τόλμη, ως υπενθύμηση σε σας, για τη χάρη που δόθηκε σε μένα από τον Θεό,
16 στο να είμαι υπηρέτης τού Ιησού Χριστού προς τα έθνη, ιερουργώντας το ευαγγέλιο του Θεού, ώστε η προσφορά των εθνών να γίνει ευπρόσδεκτη, αγιασμένη διαμέσου τού Αγίου Πνεύματος.
17 'Εχω, λοιπόν, καύχηση στον Ιησού Χριστό για όσα έχουν σχέση με τον Θεό.
18 Επειδή, δεν θα τολμήσω να πω κάτι από εκείνα που ο Χριστός δεν έκανε διαμέσου εμού, για υπακοή των εθνών, με λόγο και έργο,
19 με δύναμη σε σημεία και τέρατα, με δύναμη του Πνεύματος του Θεού ώστε, από την Ιερουσαλήμ και γύρω, μέχρι την Ιλλυρία, εκπλήρωσα το κήρυγμα του ευαγγελίου τού Χριστού.
20 Μάλιστα, φιλοτιμήθηκα έτσι να κηρύττω το ευαγγέλιο, όχι όπου ονομάστηκε ο Χριστός, για να μη οικοδομώ επάνω σε ξένο θεμέλιο
21 αλλά, όπως είναι γραμμένο: <<Εκείνοι προς τους οποίους δεν αναγγέλθηκε γι' αυτόν, θα δουν και εκείνοι που δεν άκουσαν, θα καταλάβουν>>.
Ο Παύλος και τα μελλοντικά του σχέδια
22 Γι' αυτό και εμποδιζόμουν, πολλές φορές, νάρθω σε σας.
23 Τώρα, όμως, μη έχοντας πλέον τόπο σε τούτα τα κλίματα, και από πολλά χρόνια επιποθώντας νάρθω σε σας,
24 όταν πάω στην Ισπανία, θάρθω προς εσάς επειδή, ελπίζω, περνώντας, να σας δω, και να με προπέμψετε εκεί εσείς, αφού πρώτα κάπως σας χορτάσω.
25 Τώρα, όμως, πηγαίνω στην Ιερουσαλήμ, εκπληρώνοντας τη διακονία στους αγίους
26 επειδή, η Μακεδονία και η Αχαϊα ευαρεστήθηκαν να κάνουν κάποια βοήθεια στους φτωχούς ανάμεσα στους αγίους που βρίσκονται στην Ιερουσαλήμ.
27 Ευαρεστήθηκαν, πραγματικά, και είναι οφειλέτες τους επειδή, αν τα έθνη έγιναν κοινωνοί τους στα πνευματικά, χρωστούν να τους υπηρετήσουν και στα υλικά.
28 Αφού, λοιπόν, πραγματοποιήσω αυτό και επισφραγίσω σ' αυτούς τούτον τον καρπό, θα αναχωρήσω για την Ισπανία, περνώντας από σας.
29 Και ξέρω ότι, ερχόμενος σε σας, θάρθω με αφθονία τής ευλογίας τού ευαγγελίου τού Χριστού.
30 Σας παρακαλώ, όμως, αδελφοί, για το όνομα του Ιησού Χριστού και για την αγάπη τού Πνεύματος, να συναγωνιστείτε μαζί μου προσευχόμενοι για μένα στον Θεό
31 για να ελευθερωθώ από εκείνους στην Ιουδαία που απειθούν, και η διακονία μου στην Ιερουσαλήμ να γίνει ευπρόσδεκτη στους αγίους
32 για νάρθω σε σας με χαρά κατά το θέλημα του Θεού, και να συναναπαυθώ με σας.
33 Και ο Θεός τής ειρήνης είθε να είναι μαζί με όλους σας. Αμήν.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙO : 16ο
Μια ματιά στην Εκκλησία τής Ρώμης
1 ΣΥΝΙΣΤΩ δε σε σας τη Φοίβη, την αδελφή μας, που είναι διάκονος της εκκλησίας στις Κεχρεές
2 για να τη δεχθείτε εν Κυρίω, όπως είναι άξιο στους αγίους, και να παρασταθείτε σ' αυτήν σε ό,τι πράγμα έχει την ανάγκη σας επειδή, κι αυτή στάθηκε προστάτισσα πολλών, κι εμένα τού ίδιου.
3 Χαιρετήστε τή Πρίσκιλλα και τον Ακύλα, τους συνεργούς μου εν Χριστώ Ιησού
4 (οι οποίοι για χάρη τής ζωής μου έβαλαν τον τράχηλό τους κάτω από τη μάχαιρα τους οποίους ευχαριστώ όχι μονάχα εγώ, αλλά και όλες οι εκκλησίες των εθνών)
5 χαιρετήστε και την κατ' οίκον εκκλησία τους. Χαιρετήστε τόν αγαπητό μου Επαίνετο, που είναι η απαρχή τής Αχαϊας στον Χριστό.
6 Χαιρετήστε τή Μαριάμ, η οποία πολλά κοπίασε για μας.
7 Χαιρετήστε τόν Ανδρόνικο και τον Ιουνιά, τους συγγενείς μου, και συναιχμαλώτους μου, οι οποίοι είναι επίσημοι ανάμεσα στους αποστόλους, οι οποίοι ήσαν και πριν από μένα στον Χριστό.
8 Χαιρετήστε τόν αγαπητό μου εν Κυρίω Αμπλία.
9 Χαιρετήστε τόν συνεργό μας εν Χριστώ Ουρβανό, και τον αγαπητό μου Στάχυ.
10 Χαιρετήστε τόν Απελλή, τον δοκιμασμένον εν Χριστώ. Χαιρετήστε τούς οικείους τού Αριστόβουλου.
11 Χαιρετήστε τόν συγγενή μου Ηρωδίωνα. Χαιρετήστε αυτούς από την οικογένεια του Ναρκίσσου, αυτούς που είναι του Κυρίου.
12 Χαιρετήστε τήν Τρύφαινα και την Τρυφώσα, που κοπιάζουν εν Κυρίω. Χαιρετήστε τήν αγαπητή Περσίδα, η οποία πολλά κοπίασε εν Κυρίω.
13 Χαιρετήστε τόν Ρούφο, τον εκλεκτόν εν Κυρίω, και τη μητέρα του, και δική μου μητέρα.
14 Χαιρετήστε τόν Ασύγκριτο, τον Φλέγοντα, τον Ερμά, τον Πατρόβα, τον Ερμή, και τους αδελφούς που είναι μαζί τους.
15 Χαιρετήστε τόν Φιλόλογο και την Ιουλία, τον Νηρέα και την αδελφή του, και τον Ολυμπά, και όλους τούς αγίους που είναι μαζί τους.
16 Χαιρετήστε ο ένας τον άλλον με άγιο φίλημα. Σας χαιρετούν οι εκκλησίες τού Χριστού.
Προειδοποίηση από πνευματικούς κινδύνους
17 Σας παρακαλώ, μάλιστα, αδελφοί, προσέχετε αυτούς που κάνουν τις διχοστασίες και τα σκάνδαλα ενάντια στη διδασκαλία που μάθατε, και απομακρύνεστε απ' αυτούς
18 επειδή, αυτού τού είδους οι άνθρωποι δεν υπηρετούν ως δούλοι τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, αλλά τη δική τους κοιλιά και με λόγια καλά και κολακευτικά εξαπατούν τις καρδιές των ακάκων.
19 Επειδή, η υπακοή σας ακούστηκε σε όλους. 'Οσο, λοιπόν, για σας, χαίρομαι θέλω μάλιστα να είστε σοφοί μεν στο αγαθό, και απλοί στο κακό.
20 Και ο Θεός τής ειρήνης θα συντρίψει γρήγορα τον σατανά κάτω από τα πόδια σας. Η χάρη τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού ας είναι μαζί σας. Αμήν.
Οι συνεργάτες τού Παύλου
21 Σας χαιρετούν ο Τιμόθεος, ο συνεργάτης μου, και ο Λούκιος και ο Ιάσονας και ο Σωσίπατρος, οι συγγενείς μου.
22 Σας χαιρετώ εν Κυρίω και εγώ ο Τέρτιος, που έγραψα την επιστολή.
23 Σας χαιρετάει ο Γάιος, που φιλοξενεί εμένα και ολόκληρη την εκκλησία. Σας χαιρετάει ο 'Εραστος, ο οικονόμος τής πόλης, και ο Κούαρτος, ο αδελφός.
24 Η χάρη τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού ας είναι μαζί με όλους σας. Αμήν.
Δοξολογία προς τον Θεό για την αποκάλυψη του ευαγγελίου
25 Και σ' αυτόν ο οποίος μπορεί να σας στηρίξει σύμφωνα με το ευαγγέλιό μου και το κήρυγμα του Ιησού Χριστού, ύστερα από αποκάλυψη του μυστηρίου, το οποίο από αιώνιους χρόνους είχε μεν παραμείνει σε σιγή,
26 όμως, τώρα φανερώθηκε διαμέσου προφητικών γραφών, με επιταγή τού αιώνιου Θεού, και γνωρίστηκε σε όλα τα έθνη, για υπακοή πίστης
27 στον μόνον σοφό Θεό, ας είναι η δόξα διαμέσου τού Ιησού Χριστού στους αιώνες. Αμήν.
General presentation
In the opinion of Jesuit scholar Joseph Fitzmyer, the book "overwhelms the reader by the density and sublimity of the topic with which it deals, the gospel of the justification and salvation of Jew and Greek alike by the grace of God through faith in Jesus Christ, revealing the uprightness and love of God the Father."
N. T. Wright notes that Romans is
...neither a systematic theology nor a summary of Paul's lifework, but it is by common consent his masterpiece. It dwarfs most of his other writings, an Alpine peak towering over hills and villages. Not all onlookers have viewed it in the same light or from the same angle, and their snapshots and paintings of it are sometimes remarkably unalike. Not all climbers have taken the same route up its sheer sides, and there is frequent disagreement on the best approach. What nobody doubts is that we are here dealing with a work of massive substance, presenting a formidable intellectual challenge while offering a breathtaking theological and spiritual vision.
Authorship
The scholarly consensus is that Paul authored the Epistle to the Romans.
C. E. B. Cranfield, in the introduction to his commentary on Romans, says:
The denial of Paul's authorship of Romans by such critics ... is now rightly relegated to a place among the curiosities of NT scholarship. Today no responsible criticism disputes its Pauline origin. The evidence of its use in the Apostolic Fathers is clear, and before the end of the second century it is listed and cited as Paul's. Every extant early list of NT books includes it among his letters. The external evidence of authenticity could indeed hardly be stronger; and it is altogether borne out by the internal evidence, linguistic, stylistic, literary, historical and theological.
Dating
The letter was most probably written while Paul was in Corinth, probably while he was staying in the house of Gaius, and transcribed by Tertius his amanuensis. There are a number of reasons why Corinth is considered most plausible. Paul was about to travel to Jerusalem on writing the letter, which matches Acts where it is reported that Paul stayed for three months in Greece. This probably implies Corinth as it was the location of Paul’s greatest missionary success in Greece. Additionally Phoebe was a deacon of the church in Cenchreae, a port to the east of Corinth, and would have been able to convey the letter to Rome after passing through Corinth and taking a ship from Corinth’s west port. Erastus, mentioned in Romans 16:23, also lived in Corinth, being the city's commissioner for public works and city treasurer at various times, again indicating that the letter was written in Corinth.
The precise time at which it was written is not mentioned in the epistle, but it was obviously written when the collection for Jerusalem had been assembled and Paul was about to "go unto Jerusalem to minister unto the saints", that is, at the close of his second visit to Greece, during the winter preceding his last visit to that city. The majority of scholars writing on Romans propose the letter was written in late 55/early 56 or late 56/early 57.[9] Early 55 and early 58 both have some support, while German New Testament scholar Gerd Lüdemann argues for a date as early as 51/52 (or 54/55), following on from Knox, who proposed 53/54. Lüdemann is the only serious challenge to the consensus of mid to late 50s.
Subscriptions
Some manuscripts have a subscription at the end of the Epistle:
προς Ρωμαιους ("to the Romans") is found in these manuscripts: Codex Sinaiticus, Codex Alexandrinus, Codex Vaticanus, Codex Ephraemi Rescriptus, Codex Claromontanus;
προς Ρωμαιους εγραφη απο Κορινθου ("to the Romans it was written from Corinth"): B2, D2 (P);
προς Ρωμαιους εγραφη απο Κορινθου δια Φοιβης της διακονου ("to the Romans it was written from Corinth by Phoebus the deacon"): 42, 90, 216, 339, 462, 466*, 642;
εγραφη η προς Ρωμαιους επιστολη δια Τερτιου επεμφτη δε δια Φοιβης απο Κορινθιων της εν Κεγχρεαις εκκλησιας ("the epistle to the Romans was written by Tertius and was sent by Phoebus from the Corinthians of the church in Cenchreae"): only in 337;
προς Ρωμαιους εγραφη απο Κορινθου δια Φοιβης της διακονου της εν Κεγχρεαις εκκλησιας ("to the Romans it was written from Corinth by Phoebus the deacon of the church in Cenchreae"): 101, 241, 460, 466, 469, 602, 603, 605, 618, 1923, 1924, 1927, 1932, followed by Textus Receptus.
Paul's life in relation to his epistle
For ten years before writing the letter (approx. 47–57), Paul had traveled around the territories bordering the Aegean Sea evangelizing. Churches had been planted in the Roman provinces of Galatia, Macedonia, Achaia and Asia. Paul, considering his task complete, wanted to preach the gospel in Spain, where he would not "build upon another man’s foundation".[Rom 15:20] This allowed him to visit Rome on the way, a long-time ambition of his. The letter to the Romans, in part, prepares them and gives reasons for his visit.
In addition to Paul’s geographic location, his religious views are important. First, Paul was a Hellenistic Jew with a Pharisaic background (see Gamaliel), integral to his identity: see Paul the Apostle and Judaism for details. His concern for his people is one part of the dialogue and runs throughout the letter. Second, the other side of the dialogue is Paul’s conversion and calling to follow Christ in the early 30s.
The beginning of the Epistle in Codex Alexandrinus
The churches in Rome
The most probable ancient account of the beginning of Christianity in Rome is given by a 4th-century writer known as Ambrosiaster:
It is established that there were Jews living in Rome in the times of the Apostles, and that those Jews who had believed [in Christ] passed on to the Romans the tradition that they ought to profess Christ but keep the law [Torah] ... One ought not to condemn the Romans, but to praise their faith, because without seeing any signs or miracles and without seeing any of the apostles, they nevertheless accepted faith in Christ, although according to a Jewish rite.
From Adam Clarke:
The occasion of writing the epistle: ... Paul had made acquaintance with all circumstances of the Christians at Rome ... and finding that it was ... partly of heathens converted to Christianity, and partly of Jews, who had, with many remaining prejudices, believed in Jesus as the true Messiah, and that many contentions arose from the claims of the Gentiles to equal privileges with the Jews, and from absolute refusal of the Jews to admit these claims, unless the Gentile converts become circumcised; he wrote this epistle to adjust and settle these differences.
At this time, the Jews made up a substantial number in Rome, and their synagogues, frequented by many, enabled the Gentiles to become acquainted with the story of Jesus of Nazareth. Consequently, churches composed of both Jews and Gentiles were formed at Rome. According to Irenaeus, a 2nd-century Church Father, the church at Rome was founded directly by the apostles Peter and Paul. However, many modern scholars disagree with Irenaeus, holding that while little is known of the circumstances of the church's founding, it was not founded by Paul:
Many of the brethren went out to meet Paul on his approach to Rome. There is evidence that Christians were then in Rome in considerable numbers and probably had more than one place of meeting.
— Easton's Bible Dictionary
Note the large number of names in Romans 16:3–15 of those then in Rome, and verses 5, 15 and 16 indicate there was more than one church assembly or company of believers in Rome. Verse 5 mentions a church that met in the house of Aquila and Priscilla. Verses 14 and 15 each mention groupings of believers and saints.
Jews were expelled from Rome because of disturbances around AD 49 by the edict of Claudius. Fitzmyer claims that both Jews and Jewish Christians were expelled as a result of their infighting. Claudius died around the year AD 54, and his successor, Emperor Nero, allowed the Jews back into Rome, but then, after the Great Fire of Rome of 64, Christians were persecuted. Fitzmyer argues that with the return of the Jews to Rome in 54 new conflict arose between the Gentile Christians and the Jewish Christians who had formerly been expelled.[22] Keck thinks Gentile Christians may have developed a dislike of or looked down on Jews (see also Antisemitism and Responsibility for the death of Jesus), because they theologically rationalized that Jews were no longer God's people.
Style
Scholars often have difficulty assessing whether Romans is a letter or an epistle, a relevant distinction in form-critical analysis:
A letter is something non-literary, a means of communication between persons who are separated from each other. Confidential and personal in nature, it is intended only for the person or persons to whom it is addressed, and not at all for the public or any kind of publicity...An Epistle is an artistic literary form, just like the dialogue, the oration, or the drama. It has nothing in common with the letter except its form: apart from that one might venture the paradox that the epistle is the opposite of a real letter. The contents of the epistle are intended for publicity—they aim at interesting "the public."
Joseph Fitzmyer argues, from evidence put forth by Stirewalt, that the style of Romans is an "essay-letter." Philip Melanchthon, a writer during the Reformation, suggested that Romans was caput et summa universae doctrinae christianae ("a summary of all Christian doctrine"). While some scholars attempt to suggest, like Melanchthon, that it is a type of theological treatise, this view largely ignores chapters 14 and 15 of Romans. There are also many "noteworthy elements" missing from Romans that are included in other areas of the Pauline corpus. The breakdown of Romans as a treatise began with F.C. Baur in 1836 when he suggested "this letter had to be interpreted according to the historical circumstances in which Paul wrote it."
Paul sometimes uses a style of writing common in his time called a "diatribe". He appears to be responding to a "heckler" (probably an imaginary one based on Paul's encounters with real objections in his previous preaching), and the letter is structured as a series of arguments. In the flow of the letter, Paul shifts his arguments, sometimes addressing the Jewish members of the church, sometimes the Gentile membership and sometimes the church as a whole.
Purposes of writing
To review the current scholarly viewpoints on the purpose of Romans, along with a bibliography, see Dictionary of Paul and His Letters. For a 16th-century "Lollard" reformer view, see the work of William Tyndale. In his prologue to his translation of the book of Romans, which was largely taken from the prologue of German Reformer Martin Luther, Tyndale writes that:
... this epistle is the principal and most excellent part of the new testament, and most pure evangelion, that is to say glad tidings and what we call the gospel, and also a light and a way in unto the whole scripture ... The sum and whole cause of the writings of this epistle, is, to prove that a man is justified by faith only: which proposition whoso denieth, to him is not only this epistle and all that Paul writeth, but also the whole scripture, so locked up that he shall never understand it to his soul's health. And to bring a man to the understanding and feeling that faith only justifieth, Paul proveth that the whole nature of man is so poisoned and so corrupt, yea and so dead concerning godly living or godly thinking, that it is impossible for her to keep the law in the sight of God.
Contents
This essay-letter composed by Paul was written to a specific audience at a specific time; to understand it, the situations of both Paul and the recipients must be understood.
Prologue (1:1–15)
Greeting (1:1–7)
The introduction[Rom 1:1–16] provides some general notes about Paul. He introduces his apostleship here and introductory notes about the gospel he wishes to preach to the church at Rome. Jesus' human line stems from David.[1:3] Paul, however, does not limit his ministry to Jews. Paul's goal is that the Gentiles would also hear the gospel.[1:5]
Prayer of Thanksgiving (1:8–15)
He commends the Romans for their faith.[1:8] Paul also speaks of the past obstacles that have blocked his coming to Rome earlier.[1:11–13]
Salvation in the Christ (1:16 –8:39)
Righteousness of God (1:16–17)
Paul's announcement that he is not "ashamed" (epaiscúnomai) of his gospel because it holds power (dúnamis). These two verses form a backdrop for the rest of the book. First, we note that Paul is unashamed of his love for this gospel that he preaches about Jesus Christ. He also notes that he is speaking to the "Jew first."[1:16] There is significance to this, but much of it is scholarly conjecture as the relationship of Paul the Apostle and Judaism is still debated. We are hard-pressed to find an answer to such a question without knowing more about the audience in question. Wayne Brindle argues, based on Paul's former writings against the Judaizers in Galatians and 2 Corinthians, that rumors had probably spread about Paul totally negating the Jewish existence in a Christian world (see also Antinomianism in the New Testament and Supersessionism). Paul may have used the "Jew first" approach to counter such a view.
Condemnation: The Universal corruption of Gentiles and Jews (1:18 –3:20)
The judgment of God (1:18–32)
Paul now begins into the main thrust of his letter. He begins by suggesting that humans have taken up ungodliness and wickedness for which there will be wrath from God.[1:18] People have taken God's invisible image and made him into an idol. Paul draws heavily here from the Wisdom of Solomon.He condemns unnatural sexual behavior and warns that such behavior will result in a depraved body and mind[1:26–27] and says that people who do such things (including murder and wickedness [1:29]) are worthy of death.[1:32] Paul stands firmly against the idol worship system which was common in Rome. Several scholars believe the passage is a non-Pauline interpolation.
Paul's warning of hypocrites (2:1–4)
On the traditional Protestant interpretation, Paul here calls out Jews who are condemning others for not following the law when they themselves are also not following the law. Stanley Stowers, however, has argued on rhetorical grounds that Paul is in these verses not addressing a Jew at all but rather an easily recognizable caricature of the typical boastful person (ὁ ἀλαζων). Stowers writes, "There is absolutely no justification for reading 2:1–5 as Paul's attack on 'the hypocrisy of the Jew.' No one in the first century would have identified ho alazon with Judaism. That popular interpretation depends upon anachronistically reading later Christian characterizations of Jews as 'hypocritical Pharisees'". See also Anti-Judaism.
Justification: The Gift of Grace and Forgiveness through Faith (3:21 –5:11)
Paul says that a righteousness from God has made itself known apart from the law, to which the law and prophets testify, and this righteousness from God comes through faith in Jesus to all who believe.[3:21–22] He describes justification – legally clearing the believer of the guilt and penalty of sin – as a gift of God,[3:24] and not the work of man (lest he might boast), but by faith.[3:28]
Assurance of salvation (5 –11)
In chapters five through eight, Paul argues that believers can be assured of their hope in salvation, having been freed from the bondage of sin. Paul teaches that through faith,[3:28] [4:3] the faithful have been joined with Jesus[5:1] and freed from sin.[6:1–2] [6:18] Believers should celebrate in the assurance of salvation.[12:12] This promise is open to everyone since everyone has sinned,[3:23] save the one who paid for all of them.[3:24]
In chapters 9–11 Paul addresses the faithfulness of God to the Israelites, where he says that God has been faithful to His promise. Paul hopes that all Israelites will come to realize the truth[9:1–5] since he himself was also an Israelite,[11:1] and had in the past been a persecutor of Early Christians. In Romans 9–11 Paul talks about how the nation of Israel has been cast away, and the conditions under which Israel will be God's chosen nation again: when Israel returns to its faith, sets aside its unbelief.[11:19–24]
In Romans 7:1, Paul says that humans are under the law while we live: "Know ye not...that the law hath dominion over a man as long as he liveth?" However, Jesus' death on the cross makes believers dead to the law (7:4, "Wherefore, my brethren, ye are also become dead to the law by the body of Christ"), according to an antinomistic interpretation.
Transformation of believers (12 –15:13)
From chapter 12 through the first part of chapter 15, Paul outlines how the Gospel transforms believers and the behaviour that results from such a transformation. This transformation is described as a "renewing of your mind" (12:2), a transformation that Douglas J. Moo characterizes as “the heart of the matter.” It is a transformation so radical that it amounts to a “a transfiguration of your brain,” a "metanoia", a “mental revolution.”
Paul goes on to describe how believers should live. Christians are no longer under the law, that is, no longer bound by the law of Moses, but under the grace of God, see Law and grace. We do not need to live under the law because to the extent our minds have been renewed, we will know "almost instinctively" what God wants of us. The law then provides an "objective standard" for judging progress in the "lifelong process" of our mind's renewal.
To the extent they have been set free from sin by renewed minds (Romans 6:18),believers are no longer bound to sin. Believers are free to live in obedience to God and love everybody. As Paul says in Romans 13:10, "love (ἀγάπη) worketh no ill to his neighbor: therefore love is the fulfilling of law".
Obedience to earthly powers (13:1–7)
The fragment in Romans 13:1–7 dealing with obedience to earthly powers is considered by some, for example James Kallas,[41] to be an interpolation.(See also the Great Commandment and Christianity and politics). Paul Tillich accepts the historical authenticity of Romans 13:1–7, but claims it has been misinterpreted by churches with an anti-revolutionary bias:
One of the many politico-theological abuses of biblical statements is the understanding of Paul’s words [Romans 13:1–7] as justifying the anti-revolutionary bias of some churches, particularly the Lutheran. But neither these words nor any other New Testament statement deals with the methods of gaining political power. In Romans, Paul is addressing eschatological enthusiasts, not a revolutionary political movement.
Epilogue (15:1 –16:23)
Admonition (15:1–7)
Summary of the Epistle (15:8)
Paul's ministry and travel plans (16:14–27)
The concluding verses contain a description of his travel plans, personal greetings and salutations. One-third of the twenty-one Christians identified in the greetings are women, some of whom played an important role in the early church at Rome. Additionally, none of these Christians answer to the name Peter, although according to the Catholic storyline, he had been ruling as Pope in Rome for about 25 years. Possibly related was the Incident at Antioch between Paul and Cephas.
Personal greetings (16:1–23 [24])
Closing doxology (16:25–27)
Hermeneutics[
Main article: Biblical hermeneutics
Catholic interpretation
Main article: Sola gratia
Catholics accept the necessity of faith for salvation but point to Romans 2:5–11 for the necessity of living a virtuous life as well:
But by your hard and impenitent heart you are storing up wrath for yourself on the day of wrath when God's righteous judgment will be revealed. For he will render to every man according to his works: to those who by patience in well-doing seek for glory and honor and immortality, he will give eternal life; but for those who are factious and do not obey the truth, but obey wickedness, there will be wrath and fury. There will be tribulation and distress for every human being who does evil, the Jew first and also the Greek, but glory and honor and peace for every one who does good, the Jew first and also the Greek. For God shows no partiality.
Throughout his writings, St. Augustine strongly affirms the Catholic understanding of this and other such Scriptural admonitions. In his sermons to his Catholic congregations, he is especially careful to warn them against an inordinate desire for a complete assurance of salvation. In his Exposition of Psalm 147 for example, he states:
The gospel warned us, "Be on the watch for the last day, the day when the Son of Man will come," because it will spell disaster for those it finds secure as they are now – secure for the wrong reasons, I mean, secure in the pleasures of this world, when they ought to be secure only when they have dominated this world's lusts. The apostle certainly prepares us for that future life in words of which I also reminded you on that occasion.
Again, in his Exposition of Psalm 85, Augustine is perhaps even more specific:
Let us not expect security while we are on pilgrimage. When we do find ourselves wanting it, what we are looking for is bodily sluggishness rather than personal security.
Protestant interpretation
Main article: Sola fide
In the Protestant interpretation, the New Testament epistles (including Romans), describes salvation as coming from faith and not from righteous actions. For example, Romans 4:2–5 (underlining added):
2 For if Abraham were justified by works, he hath whereof to glory; but not before God. 3 For what saith the scripture? Abraham believed God, and it was counted unto him for righteousness. 4 Now to him that worketh is the reward not reckoned of grace, but of debt. 5 But to him that worketh not, but believeth on him that justifieth the ungodly, his faith is counted unto him for righteousness.
They also point out that in Romans chapter 2:9, Paul says that God will reward those who follow the law and then goes on to say that no one follows the law perfectly (see also Sermon on the Mount: Interpretation) Romans 2:21–25:
21 Thou therefore which teachest another, teachest thou not thyself? thou that preachest a man should not steal, dost thou steal? 22 Thou that sayest a man should not commit adultery, dost thou commit adultery? thou that abhorrest idols, dost thou commit sacrilege? 23 Thou that makest thy boast of the law, through breaking the law dishonourest thou God? 24 For the name of God is blasphemed among the Gentiles through you, as it is written. 25 For circumcision verily profiteth, if thou keep the law: but if thou be a breaker of the law, thy circumcision is made uncircumcision.
Martin Luther described Paul's letter to the Romans as "the most important piece in the New Testament. It is purest Gospel. It is well worth a Christian's while not only to memorize it word for word but also to occupy himself with it daily, as though it were the daily bread of the soul".
Luther controversially added the word "alone" (allein in German) to Romans 3:28 so that it read: "thus, we hold, then, that man is justified without doing the works of the law, alone through faith". The word "alone" does not appear in the original Greek text,[49] but Luther defended his translation by maintaining that the adverb "alone" was required both by idiomatic German and Paul's intended meaning. This is a "literalist view" rather than an literal view of the Bible.
Apologist James Swan lists numerous Catholic sources that also translated Romans 3:28 with the word "alone," or testified to others doing so before Luther. A Bible commentary published in 1864 reports that:
Catholic translators before the time of Luther had given the same translation. So in the Nuremberg Bible, 1483, "Nur durch den glauben." And the Italian Bibles of Geneva, 1476, and of Venice, 1538, per sola fede. The Fathers also often use the expression, "man is justified by faith alone;"
The Romans Road refers to a set of scriptures from Romans that Christian evangelists use to present a clear and simple case for personal salvation to each person. They are: Romans 3:23, 3:10, 6:23, 5:8, 5:11, 10:13, 10:9 and 10:17.
Romans has been at the forefront of several major movements in Protestantism. Martin Luther's lectures on Romans in 1515–1516 probably coincided with the development of his criticism of Roman Catholicism which led to the 95 Theses of 1517. In 1738, while hearing Luther's Preface to the Epistle to the Romans read at St. Botolph Church on Aldersgate Street in London, John Wesley famously felt his heart "strangely warmed", a conversion experience which is often seen as the beginning of Methodism. In 1919 Karl Barth's commentary on Romans, The Epistle to the Romans, was the publication which is widely seen as the beginning of neo-orthodoxy.
No comments:
Write σχόλια